Apaidup & Eastern Coco Banderas San Blas, Guna Yala (Blog 76)

Dinsdag 10 December, 2024 Apaidup Snug Harbour

Deze morgen na ontbijt maken we samen de boot aan de binnenkant schoon. Suzanne neemt al het houtwerk af met een sopje van azijn en water. Daarna spuit ik alles in met de meubel was en wrijf alles weer blinkend en glanzend. Heel fijn om zo alles een beetje samen schoon te houden. Na dit werk zijn we zwaar bezweet en toe aan een duik. Het is rond de 34⁰C in de boot. Het water is niet veel koeler. Rond de 28⁰C schat ik. Maar toch even het zweet eraf. Om 1130 gaan we met de dinghy op verkenning. We varen naar het enige dorp op een van de eilanden in deze groep. Playon Cico. Het is een klein eiland maar er blijken toch zeker 1000 mensen te wonen. Wauw.

Het aantal kinderen klein en groot wat er rondloopt is verbluffend. We ontmoeten op de kade van het dorp naast de vissersboten gelijk de lokale chief (Denken we) We geven hem een klein flesje rum als geschenk en vragen hem of we in het dorp mogen rondlopen. Hij is er blij mee en lijkt aan te geven dat we vrij zijn om rond te lopen. Bij het eerste kraampje nemen we een nep cola. Daar ontmoeten we Fabio. Hij blijkt redelijk Engels en zelfs een beetje Duits te spreken. Geweldig. Hij vertelt dat hij lang in Boca del Tore heeft gewoond en daar een Duitse heeft ontmoet die hem de taal een beetje geleerd heeft. Hij lijkt er echt een studie van te maken. Hij werkt s ’morgens in de bergen op het vaste land. Daarna komt hij terug op het eiland in de middag waar hij voorlopig verblijft in het huis van zijn broer. Hij nodigt ons uit om bij hem thuis te komen kijken. Dan kan hij zijn studie schriften ook laten zien met zijn Duits. Hij wil graag met mij aan de uitspraak werken. We lopen door het dorp naar zijn huisje. Onderweg komen we vele hutjes tegen met bamboe muren en daken van palmbladeren. Af en toe een stenen huis en soms zelf een huis met prachtige houtbewerkingen.

Bij zijn huisje aangekomen ontmoeten we een aantal kinderen en een oudere moeder. Er staat een hok met een varken op het perceeltje. Op het uiteinde van de steiger een toiletgebouwtje.

Het is een hele ervaring. Helaas zien we ook de bergen afval die tegen de waterkant ligt. Ongelofelijk. Wat erg. Zoveel oude kleren, plastic, resten van schoenen. Zo erg en beschamend in een paradijselijke omgeving. Fabio nodigt ons uit op de veranda en hij haalt zijn studie schriften tevoorschijn. Netje alle zinnen in Spaans en Duits. Leuk. Hij vindt het geweldig om aan de uitspraak te werken en doet heel goed zijn best.

Na een uurtje besluiten we nog wat door het dorp te lopen om rond te kijken. Fabio legt ons van alles uit. Bij een van de kleine winkeltjes kopen we 10 brood bolletjes voor een dollar. We mogen er twintig meenemen voor een dollar maar houden het bij tien. Wat opvalt is dat er zoveel kinderen rondlopen. Bij een van de huisjes zit een 20-jarige moeder met haar 4 weken oude baby.

De baby heeft traditiegetrouw haar eerst oorbel al gekregen. Suzanne laat een foto van haar dochter zien en de moeders praten honderd uit. Op de terug weg nemen we nog een nep cola op het kleine terrasje naast het sportveld. Er is een volleybalwedstrijd aan de gang met twee elftallen en de jongens spelen heel goed.

Wat een prachtige ervaring om zo het dorp en haar bewoners te mogen leren kennen. Onderweg naar de boot komen we een paar Kuna indianen tegen in hun kano. Ze hebben de kleine kreeften. Voor 5 dollar hebben we er 6. Het blijkt dat deze soort kreeften niet zoveel groter worden. Het is gewoon de soort zeggen de vissers. Terug aan boord komt Artillo weer langs. De jongen met 5 kinderen die voor ons twee flessen kokosmelk heeft gevuld. Ik vraag hem of hij mijn vismes nog heeft die ik nu kwijt ben. Hij geeft aan dat hij hem op de trap heeft gelegd. Het zou kunnen dat hij in het water is gevallen. Ik sluit mijn duikslang aan en daal af. Ik zoek tien minuten rond maar kan hem op 15 m diepte niet vinden. Het zicht is ook niet erg goed. Ik moet dicht over de bodem zweven om deze zo wie zo te zien. Erg jammer. Het was een groot vismes. Die ga ik missen. Terug aan boord willen we gaan snorkelen in het aquarium. Een plek die aangeven staat als snorkel plek. Artillo biedt aan om met ons mee te gaan. We binden zijn kano achter de boot en hij stapt ook in de dinghy.

We nemen allebei onze kreeften stok mee.  Artillo geeft aanwijzingen hoe om de riffen te varen. Hij weet dat als geen ander natuurlijk. Op een van de volgende eilandjes leggen we de dinghy op het strand. Daarvan daan snorkelen we langs het eiland. Ik ontdek al snel een kreeft. Hij is van een mooie afmeting. Hij is ook slim en weet zich terug te trekken in een hol waar we niet bij kunnen. Zowel Artillo als ik proberen het meerdere malen maar deze is te slim. Even verder op vindt Artillo nog een kreeft en een krab. De krab geef ik aan een van de andere vissers die met hun kano vlak bij rond drijven.

Het snorkelen is leuk. Aardig wat gezond horentjes koraal. Het valt wel op dat er weinig vis zit. Het water is hier ook niet erg helder. Veel zand zweeft er rond. Ze zeggen dat verder naar het Westen het water helder gaat worden. We zitten hier ook dicht bij het vaste land. Dat zal er wel voor zorgen dat er via de rivieren veel modder en zand uit de bergen komt. We proberen meer kreeften te vinden maar alle duiken naar de diepte blijken tevergeefs. Als we moe zijn varen we terug naar de boot. We nodigen Artillo uit voor een biertje en om mee te eten. Met wat Suzanne stoomt de kreeften. Artillo geeft aan dat 5 minuten meer dan genoeg is. Wat een mooie dag. Wat een mooie indrukken. Dit is waar we alle moeite voor doen en hebben gedaan. We geven Artillo nog een pak rijst, wat zakjes oploskoffie en suiker. Suzanne kan het niet nalaten om hem nog USD 10 te geven voor wat meer eten voor zijn kinderen. Zijn vrouw zal wel boos zijn dat hij zo laat thuiskomt. Net voor het donker stapt hij in zijn 1.5 m lange kano en paddelt terug naar het dorp. Het zal een half uurtje paddelen zijn zegt hij. Wij doe de rest van de avond rustig aan. Beetje nieuws kijken en wat You Tube video’s.

Woensdag 11 december 2024, Apaidup anchorage.

Deze morgen na het wakker worden zet ik de generator bij. Even de accu’s opladen. Het erg wisselend bewolkt en we hebben twee koelkasten bijstaan, koken op inductie en meerdere computers bij. Met z’n tweeën gebruiken we gewoon meer energie. Daarnaast ook weer even de drinkwatertank vol maken en een paar wassen draaien. Als ik de wasmachine bij wil zetten zie ik dat we geen 230V hebben? Wat nu weer? Ik zoek alles af maar kan niets vinden. De wanhoop stijgt me weer naar het hoofd. Generator af, inverter af en resetten. Ik probeer van alles maar kan het niet vinden. Dan kijk ik achter het 230 V hoofschakel boord en zie dat de hoofdzekering eruit ligt??? Geen idee hoe het komt maar nadat ik deze bijzet doet alles het weer. De generator weer bij, de watermaker bij en dan de wasmachine. Alles loopt om 0800. Voor Suzanne wakker is heb ik de eerste was al opgehangen.

We doen er nog twee. Suzanne maakt een ontbijtje en ik bereid me voor op het jaarlijkse videogesprek met mijn vermogensbeheerder bij de ABN. Dat verloopt prima en ik mag niet ontevreden zijn de resultaten van het afgelopen jaar.  Voor zo lang het duurt. Maar eens aankijken wat er in Oekraïne. Israël, Gaza, Rusland, Iran, Syrië en meneertje Trump gebeurt. Suzanne doet was administratie voor haar hoveniers bedrijf. Dat ligt nu in de winter zo goed als stil. Vandaar dat ze een aantal maanden de tijd heeft om te reizen.  Wel doen haar medewerkers alle Kerstversieringen bij al haar klanten in de USA. Dat is zoals misschien wel bekend een zeer tijdrovende bezigheid in deze periode. We maken deze dag plannen om morgen verder te varen naar de volgende eilandengroep.

Donderdag 12 December, 2024 Apaidup naar Eastern Coco Banderas

Na een FODje, een kop koffie en een yoghurt met cruesli maken we de boot klaar om verder te varen. Gisteren hebben we de motor al van de dinghy gehaald en ook de dinghy aan dek gebracht. Alleen nog even vastleggen. Daarna de schoten klaar maken. De route nogmaals nalopen en het weer downloaden. Het ziet eruit dat we een prachtige 16 à 20 knopen bakstag windje hebben. Om 0845 halen we het anker op en varen op het zeil de baai uit. Bye Bye Apaidup, Fabio en Artillo. Het was een zeer aangenaam verblijf. Nu op naar wat helderder water. We varen met 7 tot 9 knopen een geweldige tocht. Om 1100 zijn we al bij Isla Puyadas.

Daar wilde we voor de middag even stoppen maar het lijkt niet erg beschermd. We besluiten door te varen naar Eastern Coco Banderas. Daar komen we om 1225 ten anker. Achter een kaal eilandje net achter het grotere rif. Op zich prima maar doordat er toch aardig wat wind golven staan door de 20 knopen wind is het niet erg rustig. Net achter ons liggen drie eilandjes waar twee zeiljachten tussen liggen. Die lijken iets rustig te liggen. Suzanne doet even een dutje en ik maak een lunch. Zij eet weinig. Dat trek ik niet. Ik maak een groentesoep met extra verse groente. Daarnaast een paar heerlijke geroosterde boterhammen met geitenkaas. Dat gaat er goed in. Na de lunch begin ik met het losmaken van de dinghy. Halverwege is Suzanne alweer aan dek. Samen zetten de de dinghy overboord en hangen we de grote motor erachter. We varen naar de andere jachten waarvan er een net vertrekt. Als we bij de andere komen blijkt het een Duitse jongen te zijn die charter gasten aan boord heeft. Hij staat ook op het punt te vertrekken. Dat komt mooi uit. Wij varen terug naar de boot en halen het anker op. De plek tussen de eilandjes is iets rustiger en veel idylischer. Wat een schitterende plek!

Het ankeren gaat vlotjes. We besluiten gelijk een duik te nemen. Eerst even naar het anker. Die ligt goed ingegraven. Dan achter de boot kijken hoeveel zwaai ruimte er is. Ook wel prima. We liggen op 8 m water met 30 m ketting. Die gaat nergens heen. We snorkelen richting het rif achter ons. Het zicht is al een stuk beter dan bij de vorige eilanden. Nog geen rif maar meer zeegras voor de schildpadden. Naar het buiten rif lijkt een beetje te wild op dit moment met veel stroom. We zwemmen terug richting de boot en zien een mooie box vis. Toch iets. Als we echter bij de boot komen zie ik ineens de zusterhaaien! Wauw geweldig. Ze zwemmen onder de boot door, langs de kiel. Super beelden. Snel de camera erbij anders geloven jullie het niet.

Twee vrij grote zusterhaaien gewoon onder mijn boot. Super! Ze glijden af en settelen zich op het zand. Onze dag kan niet meer stuk. Twee slapende zusterhaaien onder onze boot. Het is 1630. Tijd voor een biertje. Vanavond maak ik Thai Noedels. Het valt gelukkig weer in de smaak ondanks de zeer merkwaardige Amerikaanse gewoontes😊. Bijvoorbeeld een Spa rood of Coca-Cola voor ontbijt. Het blijft me verwonderen.

Vrijdag 13 december 2024, Eastern Coco Banderas

Deze morgen na het ontbijt en een koffie maak ik alles klaar om de mast in te gaan.

De harpsluiting van het blok van de extra val is gebroken toen we gisteren de dinghy het water uit haalde zoals gebruikelijk elke avond. Hiermee voorkomen we dat hij aangroeit. Er zit namelijk geen anti-fouling op de harde bodem. Ik heb een nieuw blok gepakt met een grotere harpsluiting. Deze dinghy is ook twee keer zo zwaar als de oude. Het vervangen gaat vrij snel. Weer een klusje gedaan. Suzanne gaat proberen een brood te maken in de oven. Volgens recept! Een gevlochten brood. Het ziet er mooi uit. 

Als alles in de oven ligt is het tijd voor wat vertier. We gaan met de dinghy naar het eerste eilandje met een aantal hutjes erop. Het lijkt iets met een restaurantje. Als Suzanne als eerste aan wal stapt wordt ze weg gewoven. Er is een grote hond op het eilandje. Hier zijn we blijkbaar niet welkom. We varen naar het andere eilandje waar een hele groep jongelui van het idyllische eilandje aan het genieten is. Het blijkt een groep van 11 passagiers die in Cartagena aan boord van een 47 voet boot is gestapt. Een soort charter. Ze betalen elk USD 750 voor 5 dagen. Tsing tsing!!! Holy Moly. Dat is een heel veel geld voor zo’n korte tijd. Het zijn voornamelijk backpackers. Van overal. Een gezellige groep dat wel. We vertellen dat er een paar zusterhaaien onder onze boot wonen en slapen. De hele groep wil het graag zien en ze snorkelen gelijk naar Abayomi. Ik moet even terug naar de boot om de oven uit te zetten. Het brood zou klaar moeten zijn. Als ik aan boord ben lijkt het nog 10 minuten nodig te hebben. Daarna snorkel ik terug naar het eilandje. Suzanne en ik lopen het eilandje rond. Als we rond zijn begint het te regenen. Shit, snel terug naar de boot. De luiken staan nog open!!! Als we alles dicht hebben maken we ons klaar om bij een van de andere eilanden te gaan snorkelen. Maar eerst een stukje van Suzannes brood proberen. 

Een kleine lunch. Het is een mooi brood maar had nog iets meer moeten rijzen. Volgende poging. We gaan snorkelen, nu laten we wel alles dicht. Met de dinghy varen we naar de zuidzijde van het eiland. Hier lijkt een mooi rif te liggen. Dat blijkt ook zeker zo. Prachtig gezond rif. Mooie spinnen kreeften en papagaai vissen. Ook veel eland koraal. Als ik later op de drone beelden kijk lijkt dit wel het mooiste deel van de omgeving. Terug aan boord genieten we van de dronebeelden. Waanzinnig. Dit is helemaal niet zo’n slechte vrijdag de 13de😊 Wat een leven. 

Suzanne besluit een tweede poging te wagen met het maken van een brood. Tegelijk maakt ze een rijstgerecht met ananas en kip. Na het rijzen van het brood kneed ik het deeg nog een keer en zet het in de oven, Suzanne maakt haar avondgerecht af. Ik heb zelfs tijd om even in de hangmat van een G&T te genieten. Als we aan tafel gaan is het brood ook gebakken in de oven.

Ziet er top uit. Een fantastische dag. Maandag ga ik met Barry van Isaeus kijken of we de computer kunnen herstellen. Hij geeft me niet veel kans maar wil wel een poging wagen. Waarschijnlijk moet ik een nieuwe kopen. Morgen weer een nieuwe dag. Kerstboom opzetten. Dit wordt mijn tweede Kerst aan boord. Vorig jaar met z’n zessen in frans Guyana. Dat was zeker een mooie Kerst. We gaan zien wat er dit jaar van komt.

 Zaterdag 14 December, 2024 Eastern Coco Bandera, Tijd voor Kerst

Na de koffie geef ik eerst de oven een grote beurt. Alle platen zijn verkoold. Met een brillo sponsje (de laatste die ik nog heb) maak ik de bodem en de platen schoon. Een heel karwei. Ondertussen maakt Suzanne een langer termijn schema. Wanneer moeten we uit San Blas weg om, 1) Langs Colon te gaan voor registratie voor kanaal passage, 2) nog 9 dagen naar Bocas te kunnen, 3) terug naar Shelter Bay om de boot eruit te halen en het onderwaterschip te doen en de romp bovenwater te poetsen, 4) wanneer door het kanaal en wanneer moeten de Tempo mannen dan aan boord komen 5) hoe lang nog aan de Pacific kan bij Panama, 6) wanneer moet de Pacific crew aan boord komen, 7) wanneer moeten we provianderen voor de GROTE oversteek, 8) wanneer gaan we aan de oversteek naar Marquises beginnen? Er komen meerdere opties uit. Er is nog zoveel te zien in San Blas en Bocas del Toro. De hockeymannen willen graag mee door het kanaal. Eerst dacht ik aan eind Januari maar dat gaat gewoon niet lukken met alles wat we nog aan de Atlantische kant van Panama willen zien. Een van de mannen kan aleen voor 5 februari of na 16 Februari. Dat is eigenlijk prima. Dat geeft mij meer tijd. Die gaat toch al zo snel. We richten ons uiteindelijk voorlopig op de Kanaal transit op 18 Februari. Als de oven schoon is laten we het schema even rusten. Nu eerst de Kerstboom opzetten! Die ligt ergens diep achter in de opslag. Alles fenders eruit en dan kan ik erbij. De boom fatsoeneren en dan op zijn trouwe plek. Bakboord achter in de hoek.

De tweede keer Kerst aan boord. Heel bijzonder. Er zullen er hopelijk nog veel volgen. We halen de lampjes en de ballen tevoorschijn. Er zitten nog oude spreuken bij van vorig jaar. Dat was een hele leuke Kerst. Die ga ik niet snel vergeten. Als we alle lampjes en ballen hebben opgehangen gaan we eerst eens snorkelen. Met de drone hebben we gisteren een aantal plekken gezien die erg goed uitzagen. Het eerste rif lift ergens halverwege in het vaarwater. Zonder de drone nooit gevonden. Het is een mooi rif met veel gezond koraal. We zien als we beginnen gelijk een grote Puffer fish.

Verder wat kleine rifvissen en spinnen krabben. Niet veel grote vis. Halverwege nog wel een Barracuda. We zwemmen helemaal op het rif heen en besluiten dan naar een zand eilandje verder op te gaan. Daar zou ook een mooi rif omheen liggen.

Nadat we de dinghy op het eilandje hebben getrokken snorkelen we verder. Het eiland doet me denken aan Umbrella eiland.   Net zo groot. Alleen geen parasol hier. (Blog 39) Hier ook weer een heel mooi gezond rif met veel koraal. Weinig grote vissen, wel een octopus, een paar angle fish en weer een grote pufferfish. We snorkelen een ruim uur. Helemaal rond het eilandje. Terug op de boot kijken we nog even of Harry en Meagan er nog zijn. Onze huis zusterhaaien.

Ja hoor, ze liggen vredig onder de boot te slapen. Net voor het donker wordt nog even de laatste Kerstlichtjes ophangen. Het ziet er weer top uit. Tijdens de happy hour belt Kurt van sv Into The Blue. Ze komen morgen ook deze kant op. Gezellig. Misschien samen een duik maken. Deze avond maak ik gebakken aardappelen met een heerlijke grote verse salade. Het zal een van de laatste worden want de hoeveelheid groentes die we nog hebben na 2.5 weken neemt snel af. Binnen een paar dagen zullen we maar eens gaan inchecken in Porvenir en dan gelijk wat groentes en fruit kopen. De salade en de gebakken aardappelen vallen weer in de smaak. Fijn. De rest van de avond rustig een filmpje kijken onder de kerstboom. Wat meer lezen over San Blas en de Kuna Indianen.

Zondag 15 December, 2024 Eastern Coco Banderas, sailboat dragging, lemmon sharks

Vandaag eerst even de generator laten lopen. De accu’s zakken wat sneller in ampères doordat we nu twee koelkasten gebruiken. We laden nu elke 4 dagen. Het is ook wat veranderlijk weer. Af en toe een tropisch buitje. Daardoor laden de zonnepanelen niet constant op vol vermogen. Het is nog wel steeds 32 graden maar er staat over het algemeen een lekker windje. Goed uit te houden. Als de generator bij staat ook maar wat water maken. Dan is de tank ook weer vol. En de droger even bij in de voorhut en achterhut. Alles weer netjes droog. Als alles draait maak ik een yoghurt met verse papaja, ananas en cruesli. Jammie. Na het ontbijt gaan we de rug delen van de zitkussens uit de kuip eens proberen schoon te maken. Met een sopje van Biotex en wasmiddel lukt het wonder boven wonder perfect. Alles vuil en zwarte plekjes kunnen we eruit borstelen. Even in de zon laten drogen en ze zijn weer als nieuw. Om 1100 komen Elke en Kurt van sv IntotheBlue langs. Net op het moment dat de wind even aantrekt. Hij vindt het lastig om een plekje te vinden. Er zijn vanmorgen ineens 6 boten bijgekomen. Nu zijn er al tien i.p.v. de vier van de afgelopen dagen. Kurt en Elke besluiten iets verderop te gaan liggen bij West Coco Banderas. Ook een mooie plek. Hij appt dat het daar iets rustiger is. Net op dat moment zien we een zeilboot waarvan haar anker krabt in de plots sterk opkomende wind. Ik laat de dinghy te water en vaar erheen. Ik zie alleen een dame aan dek. Snel zijn er nog twee dinghy’s van de andere boten. De kapitein is niet aan boord, hij is snorkelen. We klimmen aan dek en helpen de Portugese dame om anker op te gaan. Ik op het voordek en de Canadese jongen van de andere boot achter het roer. De motor wil alleen niet in zijn achteruit. Als we op nieuw ankeren stap ik in de dinghy en houd de voorsteven in de wind. Met de andere dinghy trekken we de boot achteruit en het anker in de grond. Als ik die controleer met snorkelen blijkt hij niet goed in te graven. Ik stop de punt in het zand en vraag de anderen om met twee dinghy’s de boot achteruit te trekken. De motor van de boot doet het niet goed. Langzaam trekt het anker zich in de bodem. Nog niet echt heel diep dus ik leg mijn dinghy er ook bij en met z’n drieën trekken we de ketting stijf. Als ik nog een keer naar het anker duik blijkt hij nu goed in de grond te zitten. Klusje geklaard en dame blij. Never a dull moment  in Paradise😊 Je verveelt je hier nooit. Terug aan boord heb ik een interview met Tom Qui. Een man van 57 uit Canada van Chinese afkomst. Hij zou graag mee willen op de oversteek naar de Marquises. We hebben een leuk gesprek. Hij is erg enthousiast en we spreken af dat ik hem een wat gedetailleerder schema stuur zodat hij kan bepalen wanneer hij aan boord zou kunnen komen. Misschien al begin volgende maand om eens 10 dagen te proberen. We schatten nu dat we rond 18 Februari door het kanaal gaan dus de opstappers voor de oversteek moeten uiteindelijk ergens eind Februari aan boord komen. Zo kunnen we twee weken aankijken of iedereen met elkaar overweg kan en of ze in het schuitje passen. Voor de kanaal passage ben ik druk in overleg met mijn hockey vrienden Peter, Joost en Raimondo. Die willen heel graag mee. Dat wordt dus ergens tussen 16 en 26 februari dat die aan boord zijn. Daarvoor moet ook de boot nog een keer uit het water in Shelter Bay Marina om de anti-fouling bij te werken en de romp boven water te poetsen. Alles moet in orde zijn voor we naar Frans-Polynesië gaan. Voor we het kanaal door gaan. Daarvoor nog 10 dagen naar Bocas del Toro aan de grens met Costa Rica. Dat geeft ons nog ruim twee weken hier in San Blas. Best een strak schema. Na het interview gaan Suzanne en ik een uurtje snorkelen aan de oostzijde van het eiland waar achter we liggen. Daar zijn we nog niet geweest. Het blijkt een prachtig rif te zijn met tot nu toe de meeste vis die we gezien hebben. Ook zijn er veel kreeften. Ze zijn echter heel snel, trekken zich diep terug in hun holletjes. Ondank dat ik vele poging doe krijg ik deze kleine kreeften niet te pakken met mijn kreeften stok.

Wel zien we vele ballon vissen. Grote scholen vissen en zelfs een lemon haai. Prachtig. Op de terug weg naar de dinghy zien we twee koningskrabben. Die krijg ik wel te pakken.

Geen kreeft dus vanavond maar krab. Weer een nieuwe ervaring. Terug op de boot zien we Harry en Meagan weer, ons huis haaien. Ze zwemmen kwispelend rond de boot. Ook de drie Remora vissen (de zuignap vissen die zich vaak onder grote (wal)vissen vastzuigen en mee eten met de walvissen) zitten nog onder de boot.

Als we wat etensresten in het water gooien zie je ze gelijk van onder de boot komen. Deze avond probeer ik met mijn manke computer de blog weer online te brengen. Er is weer heel wat de revue gepasseerd. Never a dull moment. Als het 1700 is nemen we een koelbox mee en wat bier. Op het eilandje hebben zich de andere cruisers verzameld. Even kennis maken tijdens een sundowner. Altijd gezellig.

Veel verhalen en plannen. Als het donker wordt vaar iedereen terug naar zijn boot. De avond is gevallen. Tijd voor gestoomde krab.

De tijd gaat zo snel. Weer een blog verder. Hoop dat jullie er van genoten hebben. En als jullie wat op te merken of te vragen hebben? Laat onder aan deze blog een berichtje achter, altijd erg leuk om iets van je te horen. Even voorbij de andere blog previews scrollen. Morgen op naar de volgende eilanden en avonturen.

Later xoxo