Bye Aruba. Hello Colombia. Gerold!(Blog 72)

Maandag 4 November 2024 Bye Bye Aruba en dinghy. Hello Colombia

Gisterenavond hebben we een geweldig afscheidsfeestje gehad met John & Shannon op Carisma

Ook Marieke en Mike vonden het geweldig. John maakte zijn beroemde Smoke Wiskey en we speelden Cards of Humanity. Een mooi afscheid. We gaan elkaar hopelijk in January weer in Panama zien als we het kanaal doorgaan. Om 2200 nemen we afscheid omdat we een lange drie daagse tocht voor de boeg hebben naar Colombia. Als we wakker worden nemen we een koffie een boterham en een laatste duik in het water. Rond 0900 maken we de boot vaarklaar. De buitenboordmotoren spoelen we met zoetwater. De dinghy leggen we aan dek. Op dat moment krijg ik de vraag of de dinghy nog te koop is! Ik had een oproep gedaan in de Aruba whatsapp groep. Iemand is geïnteresseerd om de dinghy te kopen. Dat zou wel heel goed uitkomen. In Puerto Velero komt de nieuwe. Twee dinghy’s met harde polyester bodem aan boord is lastig. Daarom had ik hem te koop gezet. We spreken af in de haven van Barcadera waar we moeten uitklaren. Om 1030 gaan we anker op. De ankerketting spuiten we schoon met zoet water. Daarna WD-40 erop. Die hebben we voorlopig niet meer nodig tot we later deze maand in Cartagena aankomen. Als we na anderhalf uur in de commerciële haven langszij een vissersboot gaan komen de kopers al aan. Ze blijken echter niet de commerciële haven in te mogen. Ik kan lullen als Brugman maar ze komen er niet in. Ik besluit uit te klaren en iets terug te varen naar Surfside beach. Ondertussen heeft Marieke een heerlijke zuurkoolschotel met ananas gemaakt. Om 1400 zijn we uitgeklaard en gooien we snel los. Surfside beach is een half uurtje terugvaren. Ach eigenlijk al in de goede richting van Colombia dus maakt niet uit. Nadat we ten anker zijn gekomen roei ik naar de Belgische cruiser voor me. Zou u mij dadelijk even willen ophalen van het strand? Maar natuurlijk geen probleem! Ondertussen roei ik voor de laatste keer met de Helios dinghy naar het strand. Even later komen de kopers eraan en de deal is rond.

Toch mooi US$ 900 voor de dinghy en geen dinghy meer aan dek naar Colombia. Top!

Terug aan boord maken we gelijk klaar om weer te vertrekken. Om 1600 gooien we los. Op naar Puerto Velero in Colombia. Een tocht van ongeveer drie dagen varen. Helaas is de wind helemaal weggevallen en varen we het eerst vier uur op de motor. Dat is een tijd geleden. Mike gaat slapen en Marieke neemt de wacht. Veel om uit te leggen maar ze pikt het snel op. We doen een wacht systeem van drie uur ieder. Om 2000 komt er een klein beetje wind. Net 7 knopen. De motor kan uit. We glijden met 3 knopen richting Colombia. Lang geleden dat ik zo lang op zee ben geweest. Ik geloof dat Suriname naar Tobago ook drie dagen was. Heerlijk!

Dinsdag 05 November, 2024 Eerste nacht op zee

De nacht is goed verlopen. Net voor middernacht hebben Mike en ik de ballooner erbij gezet. De wind is 10 kn en met de ballooner erbij lopen we gelijk 2 knopen harder. Ook liggen we veel stabieler. Ik ga een paar uurtjes slapen. Om 0400 maakt Mike me weer wakker voor de ochtend wacht. Alles loopt prima en de bemanning pakt het allebei goed op. Ik besluit het wacht systeem iets aan te passen. Mike en ik elk 4 uur in de nacht, dan Marieke en Mike elk 3. De rest van de uren verdelen we in elk 2 uur. Zo loopt het goed. Marieke heeft gisteren nog de voorbereidingen gedaan voor het warme middag eten. Tortilla's. Af en toe als de zee war onrustig is heeft Marieke last van zeeziekte. De boot loopt als een trein. Eerst met ballooner, Genua en Mizzen. Er staat ook een behoorlijke current. Soms wel 2 knopen mee. Top. Als de wind wat draait en 120 graden in komt halen we de ballooner weg en zetten we de mizzen ballooner en het grootzeil erbij. Een prachtig gezicht.

Nu heeft de bemanning ook alle zeilvoeringen gezien. Laat in de middag draait de wind weer terug naar achteren. We wisselen de mizzzen ballooner weer voor de grote ballooner. 

Tegen de avond neemt de wind meer toe. Net voor Mike gaat slapen halen we de ballooner weg. De onstandigheden zijn echt ideaal. Een prachtige mooie tocht. We gaan zelfs te hard. Als we niet wat afslacken dan komen we midden in de nacht aan. De genua wordt wat meer gereefd en samen met de bezaan lopen we nog 6 kn.  Op afstand zitten veel onweersbuien met bliksemschichten. Ik leg Marieke uit hoe je ze kan zien op de radar. Soms varen we een iets andere koers om uit de onweersbuien te blijven. Dat lukt perfect. Om 1930 neemt Marieke de wacht over en ga ik een 4 uurtjes liggen. Om 0000 komt Mike en ik dan weer om 0400. Wat een mooie zeildag.

Woensdag 6 November, 2024 Alweer laatste volle dag op zee

Ik ben om 0330 al wakker. Voldoende slaap gehad. Voor de wachtwissel even wat kletsen met Mike. We berekenen dat we over de komende 28 uur gemiddeld 5 knopen moeten lopen om donderdag morgen om 0800 aan te komen. Daarvoor kunnen we doorvaren op een halve genua en de bezaan als de wind zo blijft. Relaxed. Gedurende de nacht wacht besluit ik toch wat dichter naar de kust te gaan om binnen roaming bereik van de Starlink te komen. De Mobile Priority mogelijkheid offshore is ineens weer uit de onlineapplicatie gehaald. Elon heeft het weer veranderd. Helaas op dit moment dus geen offshore Starlink. En we zijn allemaal toch wel erg benieuwd wie er in Amerika uit de bus komt als winnaar van de verkiezingen. Bovendien moet ik ook de Jachthaven in Puerto Veloero even informeren dat we morgen al bij daglicht aankomen. De reis gaat sneller dan verwacht. Er staat meer wind dan voorspeld en er staat ook een aardige stroom mee. Soms wel 2 knopen. Nu eerst eens lekker scheren en dan een boterham met ei, spek en plantanen. Na het ontbijt ga ik nog een uurtje liggen. Slapen lukt alleen niet. De wachten worden prima gelopen door Marieke en Mike. Helaas is Marieke weer zeeziek. Dat gaat hem denk ik niet worden voor na Colombia. Om 1100 zet ik de watermaker bij om de drinkwatertank op te toppen voor aankomst. Halverwege ook even de generator. Na twee uurtjes in de tank weer vol. Dan even de airco’s en generator met zoetwater spoelen. Die worden waarschijnlijk voorlopig even niet meer gebruikt. Na de middag maak ik Nasi Goreng. Valt altijd in de smaak. Daarna even uitbuiken. Marieke geeft aan dat ze het niet ziet zitten om na Colombia verder mee te gaan. Dat zag ik aankomen. Jammer. Ze was erg fijn in de hulp met het huishouden. Zeilen en Navigeren pakte ze ook snel op. Echter ze is toch een beetje een einzelgänger en is gewend aan meer privacy. Dat is op een kleine ruimte als de boot lastig. Zoals verwacht gaat Mike dan toch ook met haar mee van boord. Die vindt het ook moeilijk om op een bewegende boot te mediteren. Tja. De boot beweegt. Altijd. En eigenlijk deze reis zeer gemoedelijk. Dat wordt dus lastig op een boot😊 Jammer maar ik kan het begrijpen. Bovendien is het dus geen geschikte crew voor een reis van vier weken als we de Pacific oversteken. Dat gevoel had ik ook al. Het is een bijzonder stel vrienden. Heel aardig maar zeker geen sociale praters. Het is wat het is. We gaan in goede vriendschap uit elkaar. Ze hebben veel geleerd en het was een hele ervaring voor twee weken. De wind valt weg en draait meer naar het Oosten. De Ballooner moet er weer op. Als hij boven is wil de val niet naar beneden. Heb ik aan de verkeerde kant van de Ballooner vastgemaakt. Nu zit hij vast bovenin. Dan even omhoog en met de hand de val losmaken. Mike en Marieke draaien me omhoog. Het is heel rustig weer. Alles gaat soepel en snel. Het einde van de middag wachten we op wind. Wel hoop ik nog een paar dagen met Mike te kunnen gaan toeren rond Medellin. Ik hoef pas 22 November terug te zijn op de boot. Dat is 14 dagen. Dan komt de nieuwe dinghy. Hopelijk!!!! Als die er is vaar ik naar Cartagena waar de 61-jarige Canadese Suzanne en de 47-jarige Kat aan boord komen. Met hen ga ik naar San Blas. Alweer een mooi en gezellig vooruitzicht😊. Net tijdens zonsondergang zijn de dolfijnen er weer. De derde keer deze reis. Altijd leuk om te zien. In de Carieb weinig dolfijnen gezien. Marieke en Mike genieten er met volle teugen van. En tijdens de zonsondergang is het wel extra mooi.

In de avond ontstaan er hier veel onweersbuien. Ze dreigen om 1900 aan de horizon. Ik zet de radar bij en volg de buien op het scherm. Eerst proberen we 50 graden naar stuurboord uit te wijken zodat de buien aan bakboord langs ons voorbij lopen. Met de eerste lukt dat prima. De tweede golf is echter veel breder. Ik wijzig 90 graden naar bakboord en probeer tussen de heftigste delen door te varen. Alles ontwijken lukt niet. We minderen zeil tot een kleine genua en een half grootzeil. De wind neemt snel toe. Eerst tot 25 knopen. Dan tot 35 knopen. We halen de bezaan weg en nemen nog een deel genua terug. Dan komen de buien. Heftige stortbuien. Marieke en Mike beginnen om hun zwemvest te vragen😊 Prima. Netjes aandoen. Ze vinden het denk ik wel spannend. Met de zeilvoering varen we een rustige 5 knopen in 35 knopen wind. Alles dus prima onder controle. Nu alleen even wachten tot de onweersbui overgetrokken is. Gelukkig blijft de bliksem op afstand. Daar heb ik de meeste angst voor. Ales hij inslaat dan frituurt hij al je elektronica. En een bliksemafleider helpt niet met 12000 V. Na een half uurtje is de bui weggetrokken en kunnen we terug naar vol zeil. De wind zakt weer naar 12 tot 15 knopen. Eerst halve wind en dan voor de wind. De passaat boom aan stuurboord die ik had weggehaald staat nu ook weer. Tijd voor mij om te gaan slapen. Morgen wordt en lange dag vanaf 0400.

Donderdag 7 November, 2024 Aankomst Puerto Velero

Veel komt er echter niet van slapen. Mike blijkt na een week toch minder op te pakken dan in eerste instantie gedacht. Hij toont te weinig interesse om echt te leren navigeren en het logboek bij te houden. Beetje nonchalant. Hij delegeert het aan zijn PA, Marieke. Die lijkt trouwens alles voor hem te regelen. Marieke in tegenstelling doet het heel goed. Jammer dat juist zij het niet ziet zitten om verder te gaan. Het is in ieder geval nu wel duidelijk dat ik zonder haar ook niet verder was gegaan met Mike. Een leer proces. Je komt er alleen maar achter door te proberen. Met de Atlantic crew pakte het heel goed uit. Om 0130 valt de wind weg. We gaan zelfs achteruit. Mike heeft de zeilen al ingehaald en de motor gestart. Dat heeft hij dan zeker weer wel netjes gedaan. Ik check even de motor en zet de dynamo bij. Die kan mooi de accu’s opladen met de gerepareerde dynamo regelateur. Dat terwijl we met een 5 à 6 knopen de laatste dertig mijl beginnen af te leggen. Nog snel even 2 uurtjes proberen te slapen. Om 0400 kom ik terug op wacht. Er is nog steeds geen wind. We zitten nu ter hoogte van Barranquilla met nog 26 mijl te gaan. Ik denk dat we er rond 0930 zijn. Mooi bij daglicht. Ik hoop dat de wind nog terugkomt. Dat blijkt echter niet het geval te zijn. Om 0900 liggen we vast in Puerto Velero.

Een afgelegen nieuwe jachthaven. Het voordeel is dat het heel goedkoop is. Voor twee weken slechts Euro 500. Daar komen nog wel de inklaringskosten van USD 275 bij die verplicht via een agent moeten worden geregeld. In Colombia kennen ze niet echt een onderscheid tussen de pleziervaart en de commerciele vaart. Dat wordt nog duidelijker als ik ga inklaren. De immigratie officier vraagt om mijn seamansbook 😊 Dat is lang geleden! Die heb ik maar ligt nog aan boord. Het Nederlandse vaarbewijs is ook goed. Een heel commitee. Een immigratie officier, een health officier, een coast guard officeir en nog een. No problem. Ik ken de kneepjes van het vak uit mijn commerciele vaartijd. De mannen lijken het te merken. De inklaring gaat vrij snel. De health en agriculter officieren komen even aan boord kijken maar zijn snel klaar. Terug op het kantoor van de agent staat er zelf drinken en eten klaar. Wauw. Dat heb ik nog niet veel meegemaakt. De handtekeningen kunnen worden gezet en iedereen is blij. Helaas moeten we voor de immigratie stempel in ons paspoort morgen nog wel naar Barranquilla. Ach, kunnen we die grote havenstad ook zien. De rest van de middag en avond doen we rustig aan. Ik ben moe na de lange nacht op zee met weinig slaap. Ik kijk nog wat film. We liggen goed gemeerd met meerdere dubbele lijnen. We hebben eigenlijk twee boxen voor onszelf. Achter heb ik de grote RVS veren op de achterlijnen. Daardoor ligt de boot niet zo te rukken aan zijn lijnen. En rekken ze niet zoveel uit. Prima. Grappig is dat er niet veel schepen liggen maar wel vier (4) Amel Super Maramu’s. Een van hen, een Super Maramu 2000 is Alendoy. Het Spaanse stel Victor en Paola. Leuk! Ik ontmoette hen voor het eerst in February in Tobago geloof ik. Zie blog 36  Ze komen gelijk even langs en vertellen dat ze hier al een maand zijn. Ze wachten op onderdelen. Vandaag gaan ze voor twee dagen naar Cartagena. Ik zou graag meewillen maar dat moet nog even wachten. We gaan elkaar zeker meer zien. Erg fijn om hen hier te zien. Veel is er hier dichtbij niet te doen. Je moet naar Barranquilla, Porto Colombia of Cartagena. Ik had deze haven gekozen omdat het plan was met Marieke en Mike naar Medellin te gaan. Ik heb het gevoel dat dat hem niet meer gaat worden. Jammer maar we gaan zo wie zo daarheen. Dan alleen of misschien ontmoet ik daar Karien en Rick. Die komen de 12de November in Bogota aan voor veen maandje rondreizen in Colombia. We zien wel. Iedereen gaat vandaag vroeg slapen. Even bijkomen van de reis. Marieke en Mike hebben besloten dat het makkelijker is om morgenavond in Barranquilla te slapen daar we daar toch heengaan voor de immigratie. Vandaar gaan ze naar Cartagena voor een vlucht naar Medellin. Prima. Voor mij ook wel lekker. Morgen veel te doen. En overmorgen afgesproken met Henrik, De Zweed van s.v. Cornelia. Die ligt al een aantal weken in Cartagena. Daar zijn er bovendien het hele weekend festiviteiten i.v.m. Independence Day. Een groot festijn. Ze vergelijken het zelfs met het Carnaval van Trinidad. Dat belooft wat.

Vrijdag 8 November, 2024 Schoonmaak en afscheid dag,

Door wachtsysteem van de afgelopen reis zijn we allemaal om 0600 vroeg wakker. Dat komt goed uit want er is een hoop te doen en om 13 uur komt de taxi om ons naar de immigratie in Barranquilla te brengen. Een half uur rijden vanaf Puerto Velero. Na de koffie beginnen Mike en ik met de cockpit. Alle kussen naar binnen. Met een sopje en de zoetwaterslang erbij van de wal maken we alles schoon Alles lekker ontzouten en schoonmaken. Marieke doet binnen. Geweldig. Ze nemen het serieus en helpen geweldig. Ik ben er blij mee. Mike gaat buiten verder met de kuiptent terwijl ik binnen droog en maak en afzeem. Daarna gaan we samen buiten verder. Het wordt Mike al snel duidelijk dat het zin heeft. Alles voelt gelijk veel schoner en frisser onder onze voeten. In een recordtijd doen we de hele boot. Zelfs de romp boven water wordt gedaan. Waanzinnig. Dit is een tijd geleden. De laatste keer was denk ik bij Klein Curaçao ten anker. Met eigen water toen. De laatste keer met water van de wal was Martinique. Ergens in Mei. Om 1000 uur is zowel buiten als binnen schoon. Heerlijk. We nemen even pauze en een glas koude limoensap met water. Marieke en Mike brengen hun rugzakken en drybags aan de wal. Ze hebben geen behoefte aan een ontbijt. Ik wel. Zij gaan even rusten in het kleine restaurantje zitten wachten. Prima. Ik maak een yoghurt ontbijtje. Terwijl ik dat doe realiseer ik me dat ik ook maar eens een eigen yoghurt moet maken. We hebben nog tijd het is pas 1100. De taxi komt pas om 1300.  Dan ook maar even de koelkast vriezer ontdooien. Dat gaat hier erg snel. Alle vriesproducten in de andere vries/koelkast. Binnen een half uur is de boel ontdooit. De ijsaanzet van het vriesvak komt er eenvoudig af. Voor ik het weet is alles schoon en droog. Een uur later is de deurkoelkast schoon en droog. Snel alles weer terug. Nu kan de tweede koelkast af. Die trekt veel stroom en heb ik in mijn eentje niet nodig. Ik zet twee drogers bij en sluit de boel af. Nu kan vanmiddag alles mooi drogen terwijl ik naar Barranquilla ben. Er is hier wel 230V walstroom maar dat is 60 Hz. Op Abayomi hebben we 50Hz. Gelukkig heb ik lithium accu’s. Die trekken dat prima voor de dag. Met Lood zuur of AGM was dat niet gelukt. Om 1200 stap ik de wal op en zoek Marieke en Mike op. De was geven we af bij de receptie. Die wordt ook nog eens gedaan. Heel fijn. Als we vragen of de taxi vroeger kan komen laat de jachthaven manager Luis Puello weten dat hij ons wel wil brengen. Hij heeft gehoord dat er een moeilijke immigratie officier is vandaag. Luis is een hele vriendelijke en behulpzame man. Al een hele tijd heb ik contact met hem via whatsapp. Niets is hem te veel en overal wil hij bij helpen. Een zeer behulpzame man die de haven op een ongelofelijk goede manier promoot. Hij heeft ook nog eens een gigantische SUV. Later zal blijken waarom. We rijden richting Barranquilla en Luis blijkt ook nog een fantastische tourgids. Geboren en getogen in deze omgeving. Hij heeft in Amerika bij Disney World In Orlando zijn Universiteit stagegelopen. Spreekt perfect Engels. We passeren Porto Colombia (Daar moet ik heen voor de geschiedenis en later voor boodschappen doen) en rijden Barranquilla binnen. Een grote havenstad van 10 miljoen inwoners. Hij legt uit dat er in deze heuvelachtige stad straten in oostwest richting lopen die bij een onweersbui in rivieren veranderen. We maken een tour door de stad voor we naar de immigratie kunnen. Het wordt donkerder boven de stad. De onweersbuien kondigen zich aan. Al snel blijkt dat hij precies weet over welke straten wel en niet te rijden. Dan barsten de onweersbuien los. Het is nog steeds regenseizoen. Het maakt het vochtig en warm.  Binnen 5 minuten veranderen de straten die oostwest lopen in rivieren.

Het doet me denken aan Valencia in Spanje een aantal weken geleden. Daar werden hele bergen auto’s op een hoop weg gespoeld. Als ik hem daar over vertel blijkt hij precies te weten wat ik bedoel. Dat soort overstromingen is hier heel gewoon en gebeurt in het regenseizoen vaak. Het verschil is dat de mensen hier in Barranquilla meestal weten wanneer ze hun auto naar hogere grond moeten brengen. Ze zijn eraan gewend. De immigratie gaat snel. We rijden nog een rondje. Als de strotbuien toenemen wil hij via een omweg naar het interessante deel van de stad. We rijden over een grote boulevard als er ineens hekken staan. Er is een kart race aan de gang (als het niet regent) alles is afgesloten. Net voor de hekken staat echter het standbeeld van Shakira. Ja die Shakira! De wereldster. 

Zij blijkt hier geboren te zijn. Een prachtig beeld. En Luis is ook gek op haar. Niet onbegrijpelijk. We brengen Marieke en Mike bij hun hotelletje. Tijd om afscheid te nemen. Een mooie twee weken. Niet zo lang als gepland maar van beide zijden de juiste beslissing om hier afscheid te nemen. Beide hebben veel geleerd over zeilen en varen. En wat daar allermaal bij komt kijken. Ik dacht dat ze wat meer ervaring hadden maar dat bleek een valse hoop te zijn. Daardoor was het voor hen ook zwaarder dan verwacht. Tja, Het is geen vakantie. Er komt veel meer bij kijken dan verwacht. Het is bijzonder stel vrienden. Leuk om te hebben ontmoet. Voor beide zijden echter geen kandidaten voor DE GROTE oversteek. Wel mensen die zich aan hun woord houden en uiterst netjes blijven. Het was ook heel fijn dat ze vanmorgen met volle inzet de boot mee hebben schoongemaakt. Top. We gaan elkaar nog wel even in Medellin zien maar ik heb het gevoel dat het niet samen een week op de motorrijden wordt. Ik kan me vergissen. Na het afscheid brengt Luis me bij een van de grote winkelcentrums in de stad. Gigantische. Het is wel erg druk als je zo net van zee komt. Ik koop een Sim kaart en haal wat geld uit de muur. De peso. (COP) 4650 voor een (1) Euro. Dan neem ik een broodje en een cappuccino. Ik doe wat boodschappen en neem een taxi terug naar Puerto Velero. Even bijkomen, de blog bijwerken en rustige avond. Ik ben weer even alleen. Ook fijn. Er zijn weer veel pittige onweersbuien. De drogers hebben goed hun werk gedaan. Van 77 % naar 50%. Top. Wel moeten nu de batterijen even opgeladen worden. Ook mooi want dan kan ik tegelijk de airco aanzetten. Het is benauwd en vochtig buiten. We trekken de boel dicht en de airco maakt het heerlijk aangenaam. Morgen ga ik naar Cartagena. Samen met Henrik even rondkijken en genieten van het feest weekend. Ik kijk er naar uit. Ondertussen wordt de was gedaan. 5 kg voor 35000 peso. (€ 7.5) Daar kan je het niet zelf voor doen. Colombia schijnt een prachtig land te zijn. Tegenwoordig veilig en ook nog eens heel goedkoop. Kan niet veel beter. We hebben twee weken de tijd voor de nieuwe dinghy komt en we naar Cartagena varen om Suzanne en Kat op te pikken.

Zaterdag 9 November, 2024 Cartagena

Vandaag ga ik naar Cartagena. Eerst met de brommertaxi voor €1.1 naar de grote weg. Daar kan ik op de bus van Marsol stappen naar Cartagena voor 40000 peso (€8,6). Via de receptie boek ik een ticket en krijg op de whatsapp een bevestiging. De bus komt uit Barranquilla en stopt bij de afslag naar Puerto Velero. Na 25 min wachten stopt de bus. Het is een uurtje rijden naar Cartagena. Net buiten de oude ommuurde stad kan ik uitstappen. Ik heb met Henrik afgesproken. Die ligt hier met zijn boot

al een week of drie ten anker. (Oude foto eerder in Martinique) Ik loop door de oude mooie ommuurde stad. Alle gebouwen zijn nog uit de Spaanse koloniale tijd. Na een half uurtje lopen kom ik bij de jachthaven. Hij ligt nog geen 50 m van het restaurant. Henrik pikt me op met zijn dinghy en we varen naar het dinghy dock. Henrik laat me de stad zien. Waar de supermarkten zijn en de grote lokale markt met al zijn straatjes.

Ook hier in de stad lopen de straten over bij een onweersbui.

Aan de boulevaard is het zelfs bij elk hoog tij dat de straten blank staan. Het is het weekend van de onafhanklijkheid en overal zijn festiviteiten. Heel gezellig. Aan het einde van de dag nemen we op een terrasje wat te drinken en genieten van de gezelligheid. 

Het was een leuke dag samen maar we zijn moe. Als ik bijna mijn hotelletje aan kom blijkt er onder het balkon een straatdrummer te zitten. Een hele goeie. Met een achtergrond tape speelt hij de mooiste nummers. Hij blijft echter de hele avond door drummen. Ik kan zo niet slapen. Gelukkig zijn de regengoden me gunstig gestemd. Rond 2300 barst het los en regent het pijpenstelen. De drummer is zo verdwenen. Mijn enthousiasme op te schrijven is even op. En je ziet weinig foto’s Waarom? Dat wordt morgenavond pas duidelijk!

Zondag 10 November. Sightseeing Cartagena. Telefoon gerold!

Ik ben zoals gewoonlijk vroeg wakker. Na een douch loop ik een van de straatjes in en neem een lekker ontbijt. Daarna loop ik naar het historische Castello San Felipe de Barajas. Een prachtig fort uit de Spaanse koloniale tijd. Het beschermde Cartagena tegen de piraten en tegen de Franse en Engelse aanvallen. Het kijkt uit over de oude ommuurde stad.

Op de achtergrond het moderne Cartagena. Cartagena de Indias. (Om het te onderscheiden van Cartagena in Spanje) Na het bezoek wandel ik naar de maritieme winkel Budget Marine, 10 minuten verderop. Het is echter zondag en de winkel blijkt dicht te zijn. Ik stap op een lokale bus en doe een toertje verder door de stad. Langs de stranden van Boca Grande. Het strand gebied van Cartagena. Het is veel te warm op het strand. Ik loop door de airconditioned winkels en koop een zwembroek en een paar T-shirts. Die slijten snel aan boord.

Terug in de oude ommuurde stad aan het einde van de middag blijken er parades op komst. Er staan allemaal hekken langs de weg. Interessant, leuk! Ik besluit maar eens te wachten aan de hekken om te kijken wat er komt.

Ik raak aan de praat met een groepje Colombiaanse dames naast me. Het wachten duurt lang maar het wordt steeds drukker en gezelliger. Ik krijg shotjes Tequila aangeboden van de dames en een biertje. Er wordt volgens traditie met schuim spuitbussen op elkaar gespoten. Die kan je samen met talkpoeder bij de straatventers kopen. Net Carnaval in Trinidad. Het wachten duurt lang maar het is gezellig met de dames. Ondanks mijn beperkte Spaans begrijpen we elkaar goed. Op een gegeven moment komen er wat groepjes dansers langs maar een echte parade is er nog steeds niet. Dan lijkt er chaos te ontstaan. Mensen verlaten plots de hekken of schuiven ze opzij. Het wordt dringen. De politie die in grote getalen alles onder controle hield kan niet voorkomen dat mensen de hekken openen en de straat op lopen om te voorkomen dat ze verdrongen worden. Ergens gaat er iets niet goed in de organisatie. Ook de dames geven het op. Het wordt zo druk dat ook ik besluit naar het hotel te gaan. Als ik door de drukke straten terugloop gebeurt het! Ik kom in de verdrukking en mijn telefoon wordt uit mijn linker voorbroekzak gerold. FUCK FUCK FUCK. Ik had mijn hand op mijn portemonnee rechts. Daar had ik ook mijn telefoon bij moeten stoppen! Wat een eikel ben ik. Oh Eric wat stom. Dit is de eerste keer in mijn hele leven dat dit gebeurt. Al 35 jaar reis ik door de meest slechte buurten over de hele wereld. Altijd let ik hiervoor op. Altijd. Mijn telefoon! Alles staat erin. Telefoonnummers, mijn wachtwoorden, bank apps etc. De notities van de laatste drie dagen voor de blog. Al mijn foto’s die ik deze laatste week heb gemaakt. Het ging zo snel. Ik voelde de telefoon uit mijn zak glijden. Ik keek gelijk om maar alles was zwart om me heen. Ik zag de man geen eens. Even ben ik totaal in paniek in mijn hoofd. Ik kan niks meer zonder telefoon. Ik loop terug naar het hotel. Ik kom erachter dat als ik eerder links was afgeslagen i.p.v. rechts ik gelijk bij het hotel had gestaan en niet in de grote massa terecht was gekomen. Holi Moli. Fuck fuck fuck. Wat een eikel ben ik. Zo stom. Ik zou beter moeten weten. Ik probeer met de receptie van alles op de computer om mijn IPhone te lokaliseren en volledig te kunnen blokkeren maar ik weet geen wachtwoorden meer uit mijn hoofd. Mijn IPad ligt op de boot. Ik ga verslagen terug naar mijn kamer. Het feest gaat door op straat. Het is een kabaal van jewelste, muziek en knalvuurwerk. Even is mijn interesse volledig weg. Natuurlijk kan ik niet slapen. Door de verslagenheid en door het lawaai. Uit frustratie kijk ik enkele YouTube filmpjes op de smart TV. Die had nog de google-instelling van mijn telefoon. Uiteindelijk val ik in slaap maar ben om 0600 alweer wakker. Ik besluit om 0700 terug te gaan naar de boot in Puerto Velero. Eerst een stuk lopen. Dan een uur de minibus en bij de afslag aan de grote weg de brommer taxi. Via de IPad kan ik misschien de telefoon definitief blokkeren. Er staan allerlei wachtwoorden op dus het zou veilig moeten zijn maar je weet nooit wat ze tegenwoordig allemaal kunnen. Om 1100 ben ik terug op de boot. Ik kom de Spanjaarden Victor en Paola tegen van de andere Amel sv Alendoy. Ze begrijpen mijn verslagenheid en proberen me op te beuren. Aan boord begin ik met de IPad te proberen de telefoon te blokkeren en wachtwoorden te veranderen. Ik ben kapot. Het probleem is dat mijn laatste wachtwoorden back-up uit 2022 blijkt te zijn. Ik heb sindsdien geen back-up meer gemaakt. FUCK. Eikel! Uiteindelijk weet ik een nieuw wachtwoord app op de iPad te instaleren en begin met het updaten van de laatste back-up. Het is lastig. Je moet veel verifiëren met mijn Nederlands telefoonnummer. Die heb ik nu niet. Ik moet eerst een nieuwe telefoon hebben. Victor stelt voor dat we morgen samen naar Barranquilla gaan om een nieuwe telefoon te kopen. Wat een behulpzame mensen zijn dat. Via de computer en de IPad weet ik deze dag een deel van de gebruikersnamen en wachtwoorden aan te passen. Mijn ABN pas of pincode raakt echter geblokkeerd als ik de online app op mijn IPad probeer te zetten. Ik ben gesloopt van de stress. De boot ligt bovendien aardig te deinen op de ongebruikelijke Zuidelijke wind en deining die er staat. De boot ligt met vele lange dubbele lijnen goed gemeerd. Ze blijft echter wel behoorlijk bewegen op de deining en golven. Het blijft maar in mijn hoofd draaien hoe ik voel hoe mijn telefoon uit mijn linker broekzak glijdt. Oh Oh Oh. Hoe kan ik zo stom zijn! En wat een gedoe haal ik op mijn hals. Energie die ik zo graag anders had besteed. Al mijn telefoonnummers kwijt, al mijn foto’s van de laatste week. Ik had ook de laatste drie dagen mijn blog bijgehouden op mijn telefoon zodat ik dat vandaag snel kon kopiëren en online brengen. Niet dus.  Om 2200 val ik moe in slaap.

Dinsdag 12 November, 2024 Naar Barranquilla met Victor en Paola

Ik ben vroeg wakker natuurlijk. Niet veel geslapen. Zo put ik mezelf aardig uit. Ik neem eerst koffie. Dan een frisse douch. Om 0830 komt Victor zijn telefoon brengen en stoppen we mijn Nederlandse SIM erin. In mijn gestolen telefoon zat een lokale SIM. €5 voor 10 GB. De Nederlandse Sim had ik in het hoesje van de telefoon. Die had ik eerder die dag van de telefoon gehaald omdat ik dan makkelijker foto’s kan maken. Achteraf gezien een hele wijze onbewuste zet. Veel van de logins gebruiken het Nederlandse nummer om verificatie te sturen. Die heb ik nu hard nodig daar ik niet meer alle wachtwoorden weet. Ongelofelijk hoe belangrijk het in dit geval was om de Nederlandse SIM nog te hebben. Ik bel met Victor’s telefoon met de ABN AMRO om mijn bankpas of de pin ervan de deblokkeren. Binnen 10 minuten gebeurt. Nu kan ik tenminste met deze pas een nieuwe telefoon kopen. Beter dan met een creditcard. ABN AMRO kan ook als extra veiligheid de bank app op de gestolen telefoon blokkeren. Dat is weer een extra veiligheid en zucht van verlichting. Victor en Paola hebben aangeboden om samen met de mee te gaan naar Barranquilla om een nieuwe telefoon te kopen. Zijn komen uit Spanje en spreken dus vloeiend Spaans. Dat maakt een HEEL groot verschil zal later blijken.  Wat een mazzelaar ben ik onder deze moeilijke omstandigheden toch eigenlijk weer. Om 0930 nemen we een brommer taxi naar de grote weg. Paola heeft een app waarmee ze de brommer taxi gelijk kan oproepen. In het Spaans. Daarna nemen we de bus naar Barranquilla. We kijken eerst bij de Apple store. Ze hebben geen 13 Pro die ik had. Alleen een normale 13 of de nieuwe 16Pro. Het grote verschil is het gigantische kwaliteitsverschil in de camera. Sinds ik met de 13 Pro fotos maak gebruik ik mijn spiegelreflex helemaal niet meer. Je hoeft niet met een camera te schouwen en de telefoon heb je toch ook altijd bij je. Ze hebben wel de nieuwe 16Pro maar die kost €1250 met 128 GB. Dat is me ff te veel nu. We besluiten ergens anders te kijken naar een refurbished telefoon. Als we in een taxi naar een winkeltje rijden verteld de chauffeur dat zijn broer een telefoon winkel heeft. De winkel is echter over de kop gegaan maar hij verkoopt nog wel telefoons. We houden de optie open😊Als we een stukje verder lopen komen we een iets geloofwaardigere winkel tegen die refurbished IPhone’s verkoopt. Ik ga voor de 14 Pro met 258 Gb. Als hij echter de telefoon laat zien blijkt deze alleen nog met e-SIM te werken. Dat zou kunnen waren het niet dat ik een Nederlandse Vodafone SIM heb. Die kan ik nu niet gebruiken. Een e-SIM aanvragen gaat natuurlijk weer minstens een dag overheen. Uiteindelijk ga ik dan voor de 13 Pro. Dezelfde als ik had. Prima.  Samen met de medewerker instaleren we de telefoon. Even alles checken. Ik slaak een zucht van verlichting als blijkt dat ik via de Apple Cloud al mijn telefoonnummers terug blijkt te hebben. Meer dan 2000 nummers Vele zakenrelaties en alle mensen die ik onderweg ontmoet heb. De foto’s had ik helaas niet in de Cloud staan. Alle foto’s heb ik op mijn harde schijf behalve de laatste week vanaf Aruba. Het zij zo! Ik ga nog een keer terug naar Cartagena en sommige foto’s heb ik via de whatsapp al naar een paar mensen verstuurd. Haal ik ze daar uit. We gaan met z’n drieen eerst even wat eten. Heerlijk bij een Japanse Restaurant.

De eerste foto met mijn nieuwe telefoon. Daarna ga ik met Victor een lokale SIM kopen. Als ik deze lieve mensen niet ontmoet had tijdens mij eerdere reizen vanaf Tobago! Dan had ik het een heel, heel stuk moeilijker gehad om zo’n goedkope telefoon te kunnen kopen. Weer een heel apart verhaal eigenlijk. Ondanks dat het me overkomt dat mijn telefoon wordt gestolen heb ik eigenlijk achteraf gezien toch wel heel veel geluk met de mensen die ik ontmoet. Als klap op de vuurpijl krijg ik van mijn zakenpartners via de whatsapp te horen dat ik de rekening naar hen mag sturen. Wauw. Wat een lief en mooi gebaar. Door de ontlading en moeheid kan ik het niet weerstaan om in tranen uit te barsten. Deze support wordt zeer gewaardeerd en komt op een moment dat ik het hard nodig heb. Dank Frank en Leen! Moe maar een stuk geruster komen we pas om 1900 terug op de boot. Een lange dag. De komende dagen ga ik heel rustig doen en bijkomen, mijn telefoon apps herstellen en een nieuwe back-up maken van mijn wachtwoorden app. Dan, Eindelijk dan kan ik weer eens aan de geplande onderhoudstaken toe komen. Rick en Karien appen dat ze in Bogota zijn aangekomen. Zij gaan een maand door Colombia trekken. Einde van de week ga ik waarschijnlijk een paar dagen naar Medellin om ze te ontmoeten en samen wat rond te trekken.

Woensdag 13 November. 2024.

Eindelijk weer eens goed geslapen. Ik was natuurlijk wel gewoon om 0700 wakker. Ik moet nu eerst het formulier van de dinghy AB fabriek invullen en opsturen. Als alles meezit krijg ik rond de 22ste de nieuwe dinghy al. Ik neem een kop koffie en doe allerlei administratie werk. En natuurlijk nog tig instellingen van de nieuwe IPhone. Verder breng ik Blog 72 eindelijk online. Erg veel gebeurt. Het was een vermoeiende week. De volgende blog komt dan ook niet aankomend weekend maar die daarna. Er zijn veel plannen. Wat onderhoud, bilge schoon maken, watermaker spoelen, boiler ontkalken, planning maken om naar Medellín te gaan. Dat en veel meer voor de volgende Blog

Later xoxo