Dominica & Afscheid (Blog 47)

Woensdag 1 Mei, Portsmouth Anchorage

Vandaag de grote stap om de watermaker membranen te vervangen. Ik kijk er al lang tegenop. Zoals in de vorige blog uitgelegd had in December 2021 reserve membraan elementen gekocht. Daar de huidige nog goed werkte stelde in het vervangen uit. Nu zijn de huidige aan vervanging toe. De ppm’s (parts per million, zoutgehalte) komen niet meer onder de 500 ppm wat essentieel is voor zuiver en gezond drinkwater.  Het blijkt nu echter dat de reserve-elementen officieel maar tot 12 maanden na aankoop houdbaar zijn. Dat is dus al veel te lang geleden. Daarna is de kans op uitdroging groot. Het vacuüm blijkt uit de verpakking dus dit zou een grote strop kunnen zijn. Maar ja nieuw kosten € 800 voor de twee stuks die ik nodig heb. Ik besluit om het dan toch maar met deze te proberen. Met het risico dat ze niet goed werken en ik het hele vervang proces nog een keer moet doen. En de kans dat ik voorlopig geen drinkwater kan maken. Het is ook de eerste keer dat ik dit doe. Veel onzekerheden.

De hele dag ben ik er mee bezig. Ik zal jullie de details besparen. Uiteindelijk zit alles weer in elkaar om 1700. Nu de testen. Er zit een heel klein lekje in een slang maar dat is behapbaar. Eerst een 45 minuten doorspoelen om alle conservering stoffen uit de filterelementen te krijgen. En dan met de TDS meter de ppm meten! We komen na 1.5 uur op 200 ppm. Wauw dat ziet er goed uit! Ik houd een slag om de arm maar de membranen lijken nog bruikbaar. Later deze week maar water naar de tank. Uiteindelijk dus een geslaagde operatie. De opluchting is voorlopig groot. Een pak van mijn hart. En weer heel veel geleerd. Positief blijven he!? 😊 Soms lastig hoor!

Donderdag 2 Mei. Portsmouth, Dominica

Shannon en ik hebben lang gesproken over de situatie maar het is voor beide beter als we afscheid nemen. Het is te belastend constant mee te moeten luisteren met video calls en telefoongesprekken. Van maandag tot donderdag is Shannon bijna 8 uur per dag aan het werk. Het is erg verstorend voor mij. Dit is geen cruisen samen zoals ik me heb ingebeeld. Bovendien is Shannon na een hele dag werken aan het einde van haar latijn. Ik heb op deze manier geen medecruiser maar een passagier. Er is ook geen uitzicht op dat Shannon het werk wil minderen en meer tijd wil besteden om te leren zeilen etc. We zitten gewoon in een andere modus, een andere levensfase. Zij wil binnen 5 jaar Multimiljonair zijn. Ik ben juist het werk leven ontsnapt. Zo is er geen gezamenlijk beleving tijdens het cruisen. En of zij nu aan boord is of niet. Varen en de boot operationeel houden moet ik nu ook alleen doen. Het is erg jammer maar dit gaat op langer termijn niet werken en is erg belastend voor mij. Dit is geen reismetgezel die deelt in de zorgen en taken die op een schip dagelijks moeten worden verricht. Dit is een passagier. Jammer maar het is niet anders. Ik heb veel contact met Danielle & Sander die al bijna twee jaar rond cruisen. Ik spreek er ook met de mede (Nederlandse) cruisers om ons heen over. Het is beter dat we afscheid nemen. Nog een lang weekend en dan gaat Shannon Maandag naar huis. Ik ga daarna richting Martinique. Aan het einde van de middag nodigen Paul en Marion van sv Flegma ons uit om een sundowner op het strand te gaan drinken. Daar gaan we graag op in. Als we er een uurtje zijn komen daar zowaar een groep van drie Nederlandse boten aanzetten. Ik ken ze allemaal. Met deze groep ben ik in Suriname de jungle in geweest. Het wordt een hele gezellige avond. Na de sundowner gaan we met z’n allen uit eten. Dit is zo leuk. Het is een mooie opkikker voor me. ‘s Avonds heb ik een lang videogesprek met Danielle en Sander. Even de dip verwerken waar ik in zit. Even hergroeperen. Zij kunnen er over meespreken. Het is niet altijd even makkelijk en zeker niet de hele tijd rozengeur en maneschijn. Paradijs is niet altijd Paradijs. Het is ook werk. Ik heb nu even rust nodig.

Vrijdag 3 Mei Rustdag?!

Vandaag eerst eens wassen draaien. Nu de watermaker weer goed werkt kunnen we 4 wassen draaien. Elke was gebruikt 40 liter water dus dat kan alleen als de watermaker goed werkt. Anders gebruiken we te veel van ons kostbare drinkwater. Aan de wal drinkwater halen is omslachtig en de kwaliteit is onzeker. De eerste drie wassen draaien we de machine gewoon op de batterijen via de omvormer. De zonnepanelen kunnen het aardig bijhouden. Er komt deze week soms 800W binnen met 1000 W nominaal aan panelen. Super! Als de stroom deze ochtend om 10 uur gedraaid is en vers water de baai binnen stroomt start ik ook de watermaker. De TDS meter blijft na een 15 minuten spoelen op 232 ppm hangen. Prima. Aller sinds acceptabel al zou het mooi zijn als hij iets onder de 200 zakt. Alles voorlopig op de batterijen. Ik begon op 74% en er komt 600 tot 700 W binnen op de zonnepanelen. Als de batterijen naar 56 % zijn gezakt start ik de generator om de accu’s nog wat bij te laden en de laatste was te draaien. Om 1400 zijn we helemaal klaar. Watertank gevuld tot 900 ltr (+220 ltr+160 ltr wasmachines+ 20 ltr spoelen pre-filter=400 ltr) Batterijen geladen tot 85%. De rest doen de zonnepanelen. Alles weer fris gewassen in 4x en achterhut gedroogd. Top. De rest van de middag relaxen en even de wal op om door het dorpje te lopen en wat kleine dagelijkse boodschapjes te doen.

Zaterdag 4 Mei Met de auto over het eiland Dominica. Getrouwd op Scotts Head.

Vandaag hebben we samen met Paul en Marion van sv Flegma een autootje gehuurd voor twee dagen. Leuk. Dit weekend nog een laatste keer het eiland verkennen. We rijden rond 0915 langs de kust en over kronkelende wegen naar het zuiden. Het is echt een heel mooi eiland. Net Tobago maar dan een stuk groter. We rijden naar het meest zuidelijk puntje.

Daar waar de Caribische zee de Atlantische oceaan ontmoet en je beide bijna tegelijk kan aanraken. Scotts Head is een prachtig uitkijk punt. Je kan er zelfs met de auto omhoog rijden.

Als we boven aan komen blijken ze de stoelen voor de trouwceremonie al klaar hebben staan. Paul en Marion zijn de getuigen. Het is een prachtig punt om te trouwen…….

Nee, dat wordt hem niet😊! Wel een idyllische plek😊. De echte bruid komt iets later boven voor haar fotoshoot. Onder aan Scotts Head is een waanzinnig mooi koraalrif. Je kan fantastische boven de aflopende wand snorkelen.

Natuurlijk ook een top duikspot maar niet vandaag. Ik merk wel dat ik steeds dieper en langer kan freediven. Top hier. Langs de in de diepte aflopende wand is het genieten. Na het snorkelen nemen we een lunch in het dorpje. Het duurt lang voor we het eten hebben maar het is een mooie plek.

Na de lunch rijden we naar Champagne reef. Als we er aankomen begrijpen we er niet veel van. Het is een rotsachtig/ kiezel strandje met wat zwart zand. Speelt niet echt tot de verbeelding van champagne strand. Je schijnt er ook mooi te kunnen snorkelen. Dan doen we dan maar even. En als we een stukje verder zijn komen we er ineens achter waarom het Champagne beach heet. Er is hier veel vulkanische activiteit. Onder water is het op sommige plekken een groot bubbelbad. De bubbels komen uit de zeebodem. Prachtig om te zien. Dicht bij de zeebodem zijn de gasbelletjes ook nog warm. De bodem rond de bubbels is saai maar verderop is ook hier weer een mooie aflopende wand om te snorkelen en duiken.

Rond 1530 rijden we terug richting Portsmouth. In Roseau, de grootste stad doen we nog wat boodschappen bij een grote supermarkt. Altijd makkelijk als je een auto ter beschikking hebt. Om 1700 zijn we terug op het strand van Portsmouth. Het was een hele gezellige dag. Jammer toch dat Shannon door de weeks zoveel aan het werk is want dagen als deze zijn zeer harmonieus. De constante videogesprekken, telefoontjes en internetten is echter te belastend en rust verstorend voor me. Jammer. We genieten met z’n vieren van een heerlijk koud biertje terwijl de zon onder gaat. Er is vanavond ook weer een cruisers BBQ maar die slaan we maar een keertje over. Te moe van de hele reisdag en echt goedkoop is het ook niet. Terug aan boord halen we gelijk de grote buitenboordmotor van de dinghy. Dat kan nu nog samen. Morgen hebben we er misschien geen tijd voor en maandag vliegt Shannon naar huis. Ik zeil maandag naar Martinique want dan staat de wind nog uit het oosten. De dagen erna draait hij naar het zuidoosten en dan wordt het een stuk lastiger en onaangenaam. Wel jammer dat ik hier weg moet. Er zijn hier nu veel bekenden en er komen er nog meer aan. Ik moet echter op tijd in Le Marin zijn voor de afspraak met Amel. De communicatie met de Fransen is moeizaam dus ik zie ze het liefst deze week nog om ze wakker te schudden en de afspraken te bevestigen. De bijboot neem ik op de langere stukken altijd aan dek. En ook de buitenboordmotoren dus. De kleine til ik zo aan dek. De grote moet met de bezaan giek aan dek gehesen worden. Dat is zeer omslachtig alleen. Met z’n tweeën gaat dat stukken sneller. Shannon pakt haar reistassen alvast in. Een hele berg aan spullen.

Zondag 5 Mei. Bevrijdingsdag. Kalinago indianen

We knopen om 0900 de dinghy’s aan het dinghy dock met daarbij een hekankertje om te voorkomen dat hij de hele tijd tegen het steigertje ligt te rijden. Er staat toch wat deining. Met de auto rijden we nu door het noordelijke deel van Dominica. Waanzinnig mooi. Overal fruitbomen. Mango’s, papaja, breadfruit, bananen, platanen, rode bananen, avocado’s. Oneindig. De natuur is in dit noordelijke deel uitbundig. De wegen zijn kronkelig. Dan weer steil omhoog en dan weer steil naar beneden. Onze Suzuki Swift houdt zich perfect. Na 1.5 uur komen we aan bij een heel klein dorp. Ergens zou hier de Chief van de Kalinago indianen wonen. Een indianen volk wat hier 3000 voor BC al geland is in de Caribbean. We vragen wat rond. We moeten letten op een bord van de kerk. Als we die gevonden hebben blijken we steil omhoog te moeten rijden. Maar het niet voor niets. Naast de kerk is een woonerf wat dienstdoet als cultureel centrum van de Kalinago indianen.

Dit hadden we nooit zelf gevonden. De aanwijzingen in het dorp hebben ons geholpen. We ontmoeten de vrouw van de Chief die ons uitgebreid van alles verteld. Daarna hebben we een gesprek met de Chief, die ook medicijnman is. Zeer indrukwekkend. Al is het natuurlijk geen indiaan met verentooi😊 Gewoon een man in zijn korte broek.  Het is allemaal eenvoudig maar de indruk die het achterlaat is er niet minder door. Na dit bezoek rijden we naar de Isulukati watervallen. Daar is ook een Kalinago centrum maar dan toeristisch. Ze hebben er een aantal hutten uit vroeger tijden nagebouwd. Alles heel netje onderhouden. Hier komen de grote toeristen stromen. We eten een lekkere lunch en wandelen nog even naar de waterval.

Ook mooi maar ze zijn bezig met het maken van een nieuwe trap. Daardoor kunnen we niet in de grote poel onder de waterval. De Middleham waterval vorige week was ook veel mooier en aantrekkelijker. Deze valt echter weer bijna direct in de oceaan dus dat ik ook bijzonder. We rijden over de krokellende bergwegen terug naar Portsmouth. Een hele mooie tocht door de natuur. Het was weer een topdag samen. Het valt op dat als we op een lijn zitten in dezelfde modus dat het veel leuker is. Jammer dat Shannon het belangrijker vindt om zoveel uren te werken en binnen 5 to 10 jaar Multi- miljonair wil worden. Die wens heb ik niet. Ik wil genieten van het hier en nu. Zonder constant uren achter een videoscherm of computer te zitten. Echt een andere levensfase. Jammer maar het is zoals het is. Als we terug zijn nemen we nog een lekker biertje of een rumpunch in het restaurantje aan het strand. Het was erg gezellig met z’n vieren. En een prachtig eiland. Nature Island for sure. Terug aan boord krijg ik een belletje van Karl. KARL, yes wat leuk! Karl is aangekomen in de baai en we spreken af om wat te drinken bij ons aan boord. Karl heb ik Tobago leren kennen. Een hele toffe Duitse gozer die met een 26 voet zeilbootje de wereld rondreist op een heel laag budget. Geen fancy apparatuur aan boord. Wat. Zelfs geen VHF of kaarten. Alleen een telefoon met GPS. Een zeer vriendelijke en prettige gozer om mee op te trekken. Het welkom aan boord is groot. Tot laat in de avond vertellen we elkaar onze belevenissen sinds we in Trinidad na het Carnaval afscheid hadden genomen. Ook David en Finja zijn onderweg naar Dominica. Wat jammer nou dat ik weg moet. Ik had hier heel graag nog minstens een week gebleven. De wind staat alleen morgen en dinsdag goed om naar Le Marin op Martinique te gaan. Daarna wordt hij echt de hele tijd tegen.

Maandag 6 Mei. De dag van afscheid en vertrek uit Dominica

Om 0700 zijn we wakker. We nemen nog samen een ontbijtje en dan is de tijd van gaan gekomen.

Shannon heeft in Portsmouth nog een extra reistas gekocht om al haar spulletjes mee te kunnen nemen. In totaal vier grote reistassen en haar rugzakken. De hele dinghy is afgeladen maar het lukt. Om 0830 zet ik Shannon af aan de wal en nemen we afscheid als de taxi er is.

Het was een mooie tijd. We hebben veel leuke dingen samen gezien en gedaan. Een nieuwe ervaring. Ook hebben we ontdekt dat we in een andere levensfase zitten. Dit geeft te veel onrust. Voornamelijk voor mij. Dit is niet zoals ik mijn reis wil vervolgen. Het is wat het is. Het is een intelligente, zeer ambitieuze, hardwerkende en bijzondere vrouw. Dank voor de mooie momenten. Als ik met de dinghy terug vaar ga ik nog even koffiedrinken aan boord bij mijn grote vriend Karl. Ook hij heeft twee opstappers aan boord die er in Dominica af gaan. Karl vaart met me mee naar Abayomi om de dinghy samen aan dek te trekken. We halen het anker op en Karl is in de wolken als hij de boot naar zijn boot mag varen.

We nemen afscheid. De kans is dit keer een stuk kleiner dat we elkaar spoedig weer zien. Karl gaat waarschijnlijk de noord in. Naar Canada en daarna Europa om wat geld te gaan verdienen. Op dit moment is hij platzak. Maar vaart nog steeds. Ciao Shannon, Ciao Karl. Ciao Dominica. Om 1015 hijs ik de zeilen en vaar de baai uit. Er is weinig tot geen wind dus staat de motor nog een half uurtje bij. Daarna ben ik voldoende uit de schaduw van het eiland en staat er een lekker windkrachtje 4 a 5 bft. Top. Af en toe loopt de snelheid op tot 9 knopen.

Op richting Martinique. Zalig zo in rust te kunnen zeilen. Het is een goede beslissing naar mijn gevoel, al is hij niet makkelijk. De wind wordt in de loop van de dag iets minder maar staat wel door tot ik bij Martinique ben. Tegen de avond denk ik zelfs om in een keer de 90 mijl naar Sainte Anne af te maken. Als ik echter ten westen van Martinique kom draait de wind en wordt een stuk minder. Het was een lange dag en gisteren heb ik niet veel geslapen omdat Karl er was. Daarna heb ik ook nog de GP van Miami proberen af te kijken. Noris heeft gewonnen. Leuk. Een keertje tweede voor Max is geen probleem. En het maakt de wedstrijden interessanter.  Om 1900 loop ik de rede van Saint-Pierre aan. Aan de NW kant van Martinique. We hebben hier aan de zuid kant van St Pierre al een tijdje gelegen op de weg naar het Noorden. Er zijn veel achtergrond lichten op de wal. Het is moeilijk om schepen en boeien te onderscheiden. Als ik dicht bij de dinghy dock kan ankeren zou ik morgen hier al kunnen inklaren. Als ik heel dichtbij ben zie ik eindelijk een aantal jachten liggen. Allemaal op een boei. Geen van de rond drijvende boeien is natuurlijk verlicht. Tja als ik wil ankeren is dat een stuk verder van de dinghy dock. Hier kan je ook niet echt ankeren buiten de boeien want de waterdiepte loopt stijl op van 80 m naar 5m. Gelukkig valt de wind helemaal weg als ik tussen de jachten zit die op de boeien liggen. Door een paar keer heen en weer te varen ontdek ik een aantal lege boeien. Dan maar een boei. Snel een lijn klaar leggen en heel langzaam naar de boei. Doordat er geen wind meer staat gaat het vrij goed. Beetje vooruit en dan lig ik naast de boei. Ik krijg hem echter niet met de pikhaak uit het water. Snel klim ik over de reling en hang half aan de boot om de lijn door de ring te krijgen. Ook dat lukt goed. Weer een geslaagde manoeuvre in mijn eentje met een 17 ton/ 16 m lange boot. Toch spannend. Schouderklopje aan mezelf. Nog even wat eten en journaal kijken. Dan val ik moe in slaap.

Dinsdag 7 Mei, St Pierre naar Sainte Anne.

Ik ben al vroeg wakker om 0615 als het net licht geworden is. Meestal staat er ‘s morgens een landwindje. Ik kan hier inklaren maar lig nu op een boei dus dan moet ik ook betalen. Ik besluit koffie te zetten en gelijk door te varen, Inklaren kan ook in Sainte Anne. Ze zijn helemaal niet moeilijk hier in Martinique/Frankrijk. Op de motor vaar ik de baai uit. Weinig wind nog. Ik zet gelijk na de koffie de watermaker bij. Even proberen de tank vol te maken voor ik in Le Marin een 10 dagen lig. Als ik een mijl of 5 buiten de kust ben komt de wind opzetten. En de wind neemt toe van 12 tot 18 knopen.  Heerlijk zeilen! Zo lekker. En zo rustig😊! Tot de watermaker of eigenlijk het zee inlaat filter weer lucht slaat. Door het meer bewegen van de boot is dat de consequentie. Drie keer probeer ik het filter te ontluchten. Daarvoor moet eerst de watermaker pompen af, filter ontluchten en dan alles weer bij. Zo ren ik weer heen en weer tussen machinekamer en kombuis. Weg rust. Na drie keer ben ik het zat. Er is ongeveer 100 liter bij. Mooi. Daar moet het maar mee dan. 825 liter heb ik nu. Aardig wat als ik in mijn eentje ben. De rest van de dag werk ik aan de blog. Snel komt Diamant Rock in zicht.

Daar hebben Pelle en ik vorige maand geweldig gedoken. (Toen had ik ook nog mij drone)

Ik stuur hem een foto van de Rock en krijg gelijk een antwoord. Zij zijn nu in San Blas aangekomen. Ze willen zo snel mogelijk door het Panamakanaal want vissen schijnt veel beter te zijn in de Pacific. Als ik dichter bij Sainte Anne kom moet ik wel gaan kruisen. De baai ligt precies tegen de wind in. Ach ik ben op tijd dus maakt niet uit. En beter wat langer en zo brandstof besparen. Sneller gaat het zeker niet op de motor. Rond 1445 ben ik helemaal de baai ingekruist. De laatste 2 mijl vaar ik op de motor naar de ankerplaats. Het is zoals gewoonlijk een drukte van belang hier. Ik schat toch zeker wel 120 jachten die hier ten anker liggen. Misschien wel meer. Om 1515 valt het anker en neem ik een lekker drankje. We zijn er. In totaal 110 mijl gevaren in 18 uur. Mooi gemiddelde van iets meer dan 6 knopen.

Vandaag verder rusten en blog afmaken. Morgen maar eens Sainte Anne verkennen en inklaren. Daarna aan de slag met de verschillende bedrijven om de geplande reparaties te doen. Er is ineens ook iets mis met mijn AIS. Vier dagen gelden deed hij het nog maar ik zie nu geen andere schepen meer op de computer. En ik zie mezelf op Marine Traffic in Portsmouth liggen terwijl ik toch echt in Sainte Anne ben. Geen idee wat dat nu weer is. Nog een voor het lijstje. Pfff. Next!

Ik ben moe, eerst even relaxen. Tot later xoxo