Weekje vakantie (Blog 73)

Donderdag 14 November, 2024 Puerto Velero

Ik ben nog steeds aan het bijkomen van de perikelen van de telefoondiefstal. Het is niet in mijn koude kleren gaan zitten. Vandaag probeer ik het weer op te pakken. Ik krijg een appje van Vilma, de huurder van mijn huis. Er is een verstopping in de afvoer naar de straat. Er zit nu een grote familie in het huis. Daardoor gaat er natuurlijk veel meer rommel door de afvoerleidingen. Maar het is door de verzakkingen in de wijk waarschijnlijk ook nodig om de leiding naar het gemeente riool te vervangen. Dat is weer een grote kostenpost. Dat kan ik er deze maand eigenlijk niet bij hebben. De nieuwe dinghy was ook een hoge kostenpost. Op afstand is het moeilijk om het zelf te regelen. Normaal had ik het waarschijnlijk zelf gedaan. Even over nadenken maar ben bang dat ik aan de kostenpost van €2680 vastzit. Vandaag even wat anders. Een beetje onderhoud doen nu ik in de jachthaven lig. Alhoewel het af en toe lijkt of ik op zee zit. De wind komt, zeer ongewoon uit het westen en zuiden. Daardoor lig ik af en toe te rollen als een gek. Niet echt comfortabel. Het lijkt alsof de wind morgenavond pas weer terugdraait naar het oosten. Nu aan het werk. Eerst de wekelijkse watermaker doorspoelen. Dan de 3-maandelijkse boiler schoonmaak en anode check. De boel leeg laten lopen en met de waterstofzuiger de oxidatie aanslag eruit zuigen. De anode kan eigenlijk nog wel even mee. Ik heb echter een nieuwe lading anodes gehad die Jos heeft meegenomen. Toch maar vervangen dan.

De oude bewaar ik voor noodgevallen in de toekomst. Dan de bilge schoonmaken. Eens in de 6 maanden. Het scheelt heel veel dat we geen vet door de gootsteen spoelen. De bilge is vettig maar het is te doen. Ook de automatische bilge vlotter maak ik goed schoon. Dan naar de hoofdmotor. De transmissie olie moet ververst worden. 0.75 liter. Eruit zuigen met een pompje en dan nieuwe erin. De peilstok is zo moeilijk af te lezen. Slecht ontwerp. Daarna de koelvloeistof vernieuwen van het gesloten koelsysteem. Alles bij elkaar ben ik er de hele dag mee bezig. Aan het einde van de middag komt Victor langs om de maten van de lip seals van de outhaul furler van het grootzeil op te meten. Ik heb een hele doos met reserveonderdelen. Mooi om te zien dat ik alles in voldoende hoeveelheid in voorraad heb. Ook weer gecontroleerd. Nu is het klaar voor vandaag. Het is alweer 1600. Tijd voor een G&T. Zo is er weer een dag voorbij. Vanavond ga ik maar weer eens koken. Ik heb zoveel groentes die echt moeten worden gebruikt voor ze niet meer bruikbaar zijn. Het worden tortilla’s met paprika, ui, tomaat, mais, bonen en Guacamole. Lekker! De rest van de avond rustig aan. Filmpje kijken.

Vrijdag 15 november 2024. Puerto Velero

Vandaag nog een rustige dag. Eerst ga ik langs bij Victor en Paloma voor wat informatie over het gebied rond Medellin te krijgen. Zij zijn er al geweest. Daar blijft ik natuurlijk hangen. Terug aan boord doe ik wat kleine klusjes. Ik probeer in de middag een gesplitst oog te maken in een gevlochten lijn met buitenmantel voor een meerlijn voor de nieuwe dinghy. Op de YouTube video lijkt het eenvoudig. Ik heb alleen geen nieuwe lijn maar een oude reeds zwaar nagetrokken lijn. Dat blijkt gewoon niet te lukken. Dan maar wachten tot ik in Cartagena een nieuwe lijn kan kopen. Karien en Rick bellen. Ze blijken in Palomino te zitten. Een uurtje oost van Santa Marta. We spreken af dat ik naar hen toe kom met de bus. Even een weekje van de boot af. Samen trekken we dan terug in de richting van de boot. Ik loop naar Paloma toe die een bus voor me regelt. Morgen om 1030 moet ik bij de grote weg zijn. Dan heb ik nog een hoop te doen. Ik kijk s ’avond op aanraden van Victor en Paloma “Birds of Passage. Een film over het begin van de drugskartels in Colombia tussen 1960 en 1980. Een aanrader die volgens ingezetenen een van de weinige films is die een realistisch beeld geef wat er zich toen afgespeeld heeft. Dit is natuurlijk zo goed als allemaal verleden tijd. Als je je niet op al te gekke plekken begeeft is Colombia tegenwoordig heel veilig en de mensen zijn heel vriendelijk en behulpzaam. Voor Hollanders is het een walhalla. Heel goedkoop😊

Zaterdag 16 November. Busreis naar Palomino

Deze morgen maak ik de boot klaar om een klein weekje rond te reizen in het Noorden van Colombia met mijn Nederlandse vrienden Karien en Rick. Ik neem om 0945 de brommertaxi naar de weg. Victor en Paloma hebben de Marsol bus geregeld naar Santa Marta. Twee uur reizen. Ik moet ruim een uur wachten maar daar is hij dan. Om 1450 ben ik in Santa Marta. Het komt met bakken naar beneden.

Zoals gewoonlijk lopen de straten weer onder water. Nu op zoek naar de bus naar Palomino. Als ik uit de bus stap blijkt er nog een Spaanse dame naar Palomino te gaan. De buschauffeur zegt dat we het beste een taxi naar de Palomino bushalte kunnen nemen aan de andere kant van de stad. De dame komt uit Barcelona. Heb ik weer mazzel …. Zo ben ik samen met haar met de taxi binnen 10min bij de juiste Bus. Die staat ook nog op punt van vertrek. Soms zit het mee. 😂 van Santa Marta heb ik helaas niets gezien. Ach het regent pijpenstelen. We rijden de stad uit door blank staande straten. Nog 2 uurtjes naar Palomino. Uiteindelijk duurt het allemaal een stuk langer dan verwacht. Ik kom om 1730 net voor donker in het centrum van Palomino aan. Dan nog even zoeken met de brommer taxi voor euro 1 naar de juiste plek. Google maps en onze mobiele locatie brengt mij en Karien en Rick via ondergelopen modderige weggetjes bij elkaar. Midden op straat. Na bijna twee jaar sluit ik Rick en Karien met een dikke knuffel in mijn armen. Zo fijn om deze goede vrienden hier in Colombia in the middle of nowhere weer te zien. Eerst een biertje in een van de barretjes in dit door backpackers (en regen) overspoelde gebied.

Een perfecte omgeving. Rick en Karien hebben een fantastisch hutje aan het strand gevonden. Het bestelde eten wordt bij ons hutje gebracht. Een heerlijk gebakken vis met salade, rijst en patatjes. We zwemmen onder het maanlicht in de zee voor ons hutje. Zoveel om bij te praten. Maar goed ook want van slapen komt weinig met een bruiloft die op het resort naast ons aan de gang is. Mensen die eerder in Colombia zijn geweest weten waarom. Dat gaat altijd gepaard met hele luide muziek. En niet alleen bij bruiloften. Een live concert van ACDC is er niks bij. Maakt niet uit. Zo blij samen met Rick en Karien te zijn. Bij hen kan ik na 1.5 jaar echt mijn ei even kwijt! En later zal blijken, zij bij mij ook 😂😉Even een weekje een andere omgeving. Even van de boot. Gaat me zeker weer opladen voor het vervolg van de reis. Waar ik ook naar uitkijk. Morgen eerst zien hoe mooi het er bij daglicht uit ziet. De avond was veel belovend.

Zondag 17 November, 2024 Oordopje zit vast!

Deze morgen worden we wakker met uitzicht op het strand en de zee. Een ochtend duik en een ontbijtje op het strand. Gebracht door de dochter van de eigenaar. We laten ook de drone even op. Een tijd geleden. Karien en Rick vinden het prachtig, die beelden.

Karien had vannacht kneedbare oordopjes ingedaan i.v.m. de herrie van de gaande bruiloft naast ons. Nu krijgt zij er een niet meer uit. Oh jee. Alle medische spullen liggen op de boot (Rick 😂😂) Geen pincet bij de hand. Met een tandenstoker krijgen we het er niet uit! We moeten echt naar de dokter. Het is zondag dus in Palomino geen praktijk open. Daarom met de Tuk Tuk, geregeld door de huisjes eigenaar naar Mingueo. Twintig minuten rijden. Een avontuur op zich.

Maar eenmaal bij het ziekenhuisje is Karien snel geholpen. Met handgebaren en een voorbeeld van de oordopjes begrijpt de verpleegster snel wat er aan de hand is. Met een pincet en een oor kijkertje is het dopje er zin een oogwenk uit.

Nog wat oordruppels halen bij de drogist en klaar is Kees, euh Karien! De Tuk Tuk chauffeur rijdt ons overal heen. Top. Wat een avontuur weer op de vroege zondag morgen. Op de terugweg rijden we langs de supermarkt. Bij ons hutje doen we de rest van de middag relaxed. Even bestuderen waar we deze week allemaal heen kunnen. Tegen de avond nemen we de Tuk Tuk over ons modderige weggetje naar Palomino om gezellig uit eten te gaan. Een paar minuten rijden. Het lijkt wel of ik een weekje op vakantie ben. 😂👍

Maandag 18 November .2024 In een binnenband de rivier af.

Na een rustige nacht worden we wakker en nemen eerst een duik in de zee. Dan ons ontbijtje op het strand. We hebben de hele ochtend filosofische gesprekken over de wereldeconomie, de klimaat transitie en de machten. Waarom maken mensen het zo ingewikkeld in de wereld. Waarom is er zoveel machtsstrijd. Rick heeft daar alle antwoorden op. Eric en Karien begrijpen het echt niet. We maken plannen voor de komende dagen en die veranderen elk uur. De mogelijkheden zijn zo groot. We moeten een keuze maken. We boeken uiteindelijk ons volgende hotelletje in de buurt van Tayrona. Een van de grootste en bekendste natuurparken in Colombia. Deze middag gaan we nog even de omgeving verkennen. We worden door Jeimen met zijn Tuk Tuk (250 cc, ja zeker!) naar de banden specialist gebracht. Langs de grote weg. Het is het bureautje voor de rivier toertjes. In Spaans legt de man uit wat voor tocht we gaan maken. Een half uurtje lopen over hele vlakke weggetjes door de jungle voor we bij de rivier aankomen. Daar mogen we op de binnenbanden de rivier afzakken. Op de brommertaxi rijden we de stad uit via een zandweg vol met gaten, keien en half ondergelopen.

Een grote Dakar motor zou er moeite mee hebben. Wij elk echter op een Piaggio met ook nog een tractor binnenband op onze schouder. Na de wildemans tocht komen we aan het begin van het looppad door de jungle. De Colombiaan had ons gezegd dat het een half uurtje lopen was over een vlak pad. Althans zo hadden wij het begrepen met ons excellente Spaans. Dat bleek even anders. Het bleek een oneffen pad met grote rotsblokken dat bij zware regen in een rivier lijkt te veranderen. Rick had een paar dagen geleden zijn enkel verzwikt. Dat ging deze ochtend al een stuk beter. Na 5 minuten lopen gaat hij opnieuw door zijn voet heen. Met nog 40 minuten gaan. Oh jee. Berg op, berg af. We dachten dat het een toeristische attractie was maar het blijkt nu echt een aardig tochtje te zijn. Uiteindelijk komen we bij het vertrekpunt aan de rivier. 

We hadden gehoopt dat we de linnen rugzak aan de tourleider konden geven want die is niet waterdicht …. Hij is echter helemaal niet meegelopen. Alleen Nathalie een jonge Colombiaanse meid van 19 begeleidt ons. Dan maar op mijn buik. Voor de telefoons en geld hebben we een drybag. De rest stoppen we in de handdoeken. Dan blijft het zeker wel droog. We drijven op de snelstromende rivier door de jungle richting de zee.  Het is natuurlijk koud berg water! Een prachtige jungle met veel roofvogels. Karien legt uit wat voor bomen en planten we allemaal zien. Even een andere indruk dan we verwacht hadden. Een prachtige omgeving. Als kers op de taart krijgen we een langdurige tropische regen stortbui over ons heen. Het zicht verkleint zich tot 5 m. Het onweer barst los. Allemaal gratis bij deze tour erbij gekregen. De rugzak kan ik net zo goed achter mijn binnenband hangen. Die is alsnog drijfnat van de regen. Na een half uur klaart het enigszins op. Het wordt wel een stuk kouder maar de avontuurlijke ervaring is Mega. In de verte zien we aan het einde van de rivier de branding al overslaan. Hard paddelen naar de kant om niet door de stroom naar zee te worden getrokken. Op het einde van de rivier zijn een aantal uit wrakhout opgebouwde eettentjes op het strand.  Verkleumd strijken we neer terwijl er meer regen valt. De zee blijkt een heet bad. Al snel warmen we in zee op. Alleen het gevoel in mijn vingers wil maar niet terugkomen. Na een biertje komt Jeimen ons met zijn Tuk tuk ophalen. Heel fijn want Rick kan eigenlijk niet meer lopen met zijn verzwikte enkel. We strijken na een off the road tocht door tropische regen ondergelopen modderige straatjes neer bij het eettentjes plein. Eerst lekker eten. We zijn uitgehongerd.

Een grote Hamburgesia met papas fritas.  Even bijkomen en opwarmen van deze middag. Die iets was meer was dan een toeristisch uitstapje. Op het plein voelen we ons ineens terug thuis in Europa. Er zijn vele Hollanders en zelfs Belgen. We komen met de Belgen in gesprek en deze toffe gasten blijken in 3 weken 2/3 van Colombia te hebben gezien. Zeg maar zoals Chinezen in een week heel Europa doen.

Na het eten laten we ons door onze eigen Jeimen met zijn Tuk Tuk via de modderige straatjes bij ons huisje afzetten. We nemen nog een duik in zee onder een prachtige sterrenhemel en hebben mooie gesprekken onder het genot van een fles rum. Een prachtig einde van een top dag samen. Morgen op naar Tayrona!

Dinsdag 19 november 2024.  Een hostel in de jungle!

Een ontbijtje aan het strand. We pakken in en gaan met de Tuk Tuk vol bepakt naar Palomino om de bus naar Tayrona te nemen. Onderweg zien we vele bananenplantages. Chiquita bananen. Allemaal voor de export! Hier groeien de bananen van Albert Hein.

De bus zet ons af aan de grote weg in Guochaco. Daar is ons hostel/ cabana denken we. Het blijkt echter nog 800 m over een modderpad omhoog te zijn. De bergen in. Eerst dan maar de net gekochte zwachtel om Rick zijn enkel.

Die loopt door de pijn op dit moment als een 70-jarige. En dan hebben we ook nog twee reiskoffers, mijn rugzak, een 5 lt. waterfles en een boodschappentas vol met alles uit onze koelkast. Dat wordt een zware hike. We hebben weinig keuze. En we gaan een heel mooi tropisch oerwoud in. Positief. Een minuut onderweg stopt er een brommer. Het blijkt de medewerker van het hotelletje te zijn. Die Karien al kent van de boeking. Hij biedt gelijk aan om de koffers mee te nemen op de brommer.

Als we iets verder strompelen met Rick is hij alweer terug. Rick springt dankbaar achterop. Karien en ik lopen de laatste 500 m zelf. Als we naast onze bagage staan blijkt dat we nog 100 m omhoog moeten naar de huisjes. Boven aangekomen genieten we van het prachtige uitzicht over de jungle. Het is een mooie plek. Wel erg verlaten. We krijgen een eenvoudige lunch met gefrituurde vis. Beetje raar smaakje. Als we horen dat het huisje voor Rick en Karien klaar is en de kamer voor mij gooien we de bagage in de accommodatie. Helaas blijkt mijn kamer meer een getimmerd hok op de bovenverdieping te zijn. Op dezelfde verdieping zijn nog drie kamers. De gemeenschappelijke douch blijkt op de begane grond te zijn. Zeer aftands en een beetje een teleurstelling. Dit in schril contrast tot het redelijke vrijstaande huisje van Rick en Karien. Als zij de kamer zien nodigen ze mij gelukkig uit om in hun huisje erbij te komen.

De jonge medewerker doet zijn best maar we zijn ondanks het prachtige uitzicht ervan overtuigd dat dit niet echt een comfortabele plek is. Ook niet omdat Rick een beetje vastzit aan het huisje door zijn enkel. Echt wandelen lukt hem gewoon niet. We besluiten een nacht te blijven en met een dikke vette smoes naar een andere accommodatie te zoeken voor morgen. Iets wat ook dichter bij het National park Tayrona is. In de avond ontmoeten we Coen, de enige andere in deze accommodatie. Een TU student uit Delft.

Hij heeft een half jaar in Medellin gestudeerd en is nu op rondreis door de rest van Colombia voor hij terug naar Nederland gaat. Een zeer intelligente veeltalige jongen die al heel wat supergave reizen gemaakt heeft. Het is wel even wennen weer hier in de jungle. Heel veel vliegen, muggen en andere prikkende insecten. De boot op het zoute water is dan toch ineens weer een stuk comfortabeler. Rick bedenkt s’ avonds een zeer interessant programma format voor Een dagelijkse zeilboot soap alla Big Brother. Met een verwachte looptijd van minstens drie televisieseizoenen. We vermaken on dus wel onder de omstandigheden.

Woensdag 20 November, 2024. Nieuwe accommodatie en Playa Mendihuaca

We zijn gisterenavond druk op zoek geweest naar een andere accommodatie maar dat bleek toch niet zo eenvoudig. Ook verliezen we weer veel tijd als we ergens anders heen gaan. Rick stelt voor om dan toch nog maar een nachtje hier te blijven. Karien en Ik zouden dan vandaag naar het park kunnen gaan. Als we er verder over praten ontstaan weer meerdere andere opties. Colombia, het land van de mogelijkheden. Ook is het weer voor zeilen naar Cartagena erg onstabiel. Wel wind, geen wind, van de verkeerde kant. Het is allemaal erg lastig. We besluiten toch een taxi te nemen naar de accommodatie dichter bij Tayrona park. Door de veranderlijke wind hebben we een dag meer voor we kunnen vertrekken uit Puerto Velero. Op dat moment geeft de eigenaar van onze cabana in Palomin via de app aan dat hij te veel heeft afgeschreven. Via de bank kan hij het niet overmaken. Hij stelt voor dat hij naar ons toe komt met de auto om het te veel betaalde geld teruggegeven. Zo’n 45 euro. Wat een nette mensen. En dit komt top uit want als hij er om 10 uur is wil hij ons ook nog even naar het nieuwe hostel brengen.

Dat is toch 15 minuten rijden en we hoeven niet moeilijk te doen met alle koffers en brommer taxi’s. Die gaan zo hop, in de achterbak. We komen aan bij Hostel Monto Verde. Een prachtig goed onderhouden hotel met alle voorzieningen. Zelfs een zwembad met kristal schoon water. Prachtige goed onderhouden cabana’s met mozaïek in de badkamers, grote bedden en een klamboe. Alles super schoon en netjes. Geen kakkerlakken en weinig muggen. Een super goede beslissing.

De eigenaar Juan verteld over alle mogelijkheden in de buurt. Het is al 1130 dus vandaag nog naar het National park is geen goed idee. Op 5 km ligt echter een mooi strand bij Mendihuaca. Nadat we onze spullen hebben uitgepakt stappen we op de lokale bus. Een 15 minuten rijden. Grappig genoeg vlakbij de afslag naar ons laatste hostel. We lopen over een weggetje naar het strand. Het blijkt een prachtig en heel gezellig strand met ook cabana’s waar je kunt verblijven. We nemen een heerlijke lucht met garnalen pizza en knoflook garnalen.

Na de lunch lopen we naar de monding van de rivier. Het is fascinerend om te zien hoe het water uit de bergen hier in zee stroomt. En heerlijk zoet. We ontmoeten een Spanjaard die op Ibiza woont. Hij is hier op vakantie en ook om met Colombiaanse specialisten via alternatieve geneeskunde zijn prostaatvergroting te herstellen. Hij is razend enthousiast over de snelle verbetering. Zeer bemoedigend. Het is geweldig om iemand zo blij en opgelucht te zien. Ook zeer bijzonder hoe hij alles zo enthousiast verteld.

Een bijzondere middag aan een prachtig strand. De magie van het samen komen van de rivier met de zee is bijzonder. Ik laat me meenemen door de zoet water stroom en eindig in de zoute zee. De scheiding is zichtbaar.

Ook zien we weer de Belgen die we een paar dagen geleden in Palomino tegenkwamen. Altijd leuk om zo mensen iedere keer weer tegenover komen tijdens de reis. Het schept snel een band en maakt leuke gezamenlijke belevenissen. Het geeft een soort gevoel van saamhorigheid en comfort in een onbekende omgeving. Als het donker wordt nemen we de brommer taxi voor € 1 naar de grote weg. Daar wachten we op de openbare bus. Deze brengt ons rond 1745 terug in ons hostel Monte Verde. Even een duik in het zwembad.  Ik krijg een berichtje dat de riolering in mijn huis in Nederland goed is vervangen. Het bleek dat de verzakking over de jaren de leiding had geknikt waardoor er iedere keer verstoppingen ontstonden. Zeker nu er een groot gezin met kinderen in zit die natuurlijk veel meer vuil produceren dan ik in mijn eentje of samen met een vriendin. Een hele kostenpost maar hopelijk is het nu weer voor zeer lange tijd goed. Ook hier dank aan de huurders die zo vriendelijk waren toch een bijdrage te leveren aan de hoge kosten. Dat komt me heel goed uit want ook de nieuwe dinghy is vandaag aangekomen bij de boot. Dit zijn weer dure maanden zo. Maar allemaal voor de lange termijn. Ik kijk uit naar het uitpakken van de dinghy. Nog twee dagen en dan zijn we terug op de boot. (Foto) Terug bij het hotelletje nemen Karien en Rick wat tijd voor zichzelf. Ze zijn moe van de dag. Ik neem een korte duik in het zwembad. De avond klets ik heel gezellig onder het genot van een biertje en een wijntje met de eigenaar Juan en zijn zeer aantrekkelijke vrouw. Alles in het Spaanse. En vertalen kan ik niets op het terras want mijn telefoon is leeg. Het gesprek gaat alle kanten op. Van mijn reizen naar zijn houthandel. Van motorrijden en het feit dat er in de Serra Nevada helemaal geen sneeuw ligt om te skiën ondanks dat het bergtoppen van 5000 m heeft. Tot de hoeveelheid plastic afval op straat en de bewustwording van ook de Colombianen dat het anders moet. Toch ook hier zijn ze aan het proberen om de mensen bewuster te maken van het plastic probleem. Juan laat taco’s bezorgen en trekt nog een fles Chileense wijn open. Mijn Spaanse heeft weer een boost gehad mag je wel zeggen. Ik sta versteld dat ze me zo goed begrijpen. Nu maar eens slapen. Morgen vroeg naar het natuurpark Tayrona.

Donderdag 22 November, 2024 Tayrona Park

Na een paar lekkere koppen Colombiaanse koffie en een ontbijtje gaan we met de bus naar de ingang van het park. Daar aangekomen om 0930 blijkt dat er een gigantische rij met toeristen voor de kassa’s te staat. Het toont heel erg toeristisch. We moeten 30 minuten wachten. Dan staan we bij het loket en denken we een kaartje te kunnen kopen. Blijkt dat er alleen een bonnetje gegeven wordt nadat ze ons identiteit hebben geregistreerd. Bij het volgende loket mogen we betalen. Dan zullen we wel het kaartje krijgen …. Nee eerst nog naar een ander loket. Yes daar krijgen we dan eindelijk ons kaartje.

In het park moeten we nog een minibus nemen die 5 km verder rijdt. Daar beginnen de looproutes. Rick neemt een paard i.v.m. met zijn zwakke enkel. Er ontstaat een heftige discussie wieder nou met deze meneer mee moet gaan. Na een tijdje kan Rick op zijn paard. Met een soepele beenzwaai hijst hij zich als een ervaren ruiter in het western zadel (Hij had alleen nog nooit van een Western zadel gehoord)

Als hij soepeltjes het paard in beweging zet blijkt hij echter een hele andere route te gaan nemen die onbegaanbaar is voor wandelaars. We worden uit elkaar gedreven. Snel kan ik hem nog wat aanwijzingen toeroepen. Hij heeft nog nooit op een paard gezeten. Later zal blijken dat hij snel moest leren want een eenvoudig rondje Beekse Bergen was het niet 😂Karien en ik nemen de wandelroute. Het begin is netjes aangelegd met vlonders. Echt een jungle tocht waar we veel wild gaan zien zal het niet worden. Veel te veel toeristen. Het is een mooie wandeling door jungle en langs mangroven.

Over modderpaadjes en langs verschillende rots partijen.  Dit had Rick met zijn enkel zeker niet moeten doen. We denken afgesproken te hebben bij playa Piscina. Daar aankomen na 2,5 uur geen Rick. Misschien aan de andere kant van dit strand? Zo’n 500 m verder. Als we echter in de jungle over modderige paadjes eindelijk ter hoogte van dat punt zijn blijkt er geen weg naar het strand. We lopen verder en komen na een half uur bij Cabo San Juan terecht. En verdomt. Wie strompelt daar rond. Rick! Gelukkig, hoeven we niet weer een half uur terug te lopen door de modder naar Playa Piscina. Trust the Journey!!!Het komt allemaal goed. We eten een spaghetti. Als Rick zijn belevenissen met zijn paard verteld besluiten we allemaal een paard terug te nemen. Wat een geweldige ervaring moet dat zijn. De sterke paarden stappen en draven met gemak door de meest smalle doorgangen. Tussen hoge rotswanden met op de smalle doorgangen slechts kniediepe modder. Alleen een paard kan je hier doorheen brengen. Ze klimmen en dalen met alle gemak over grote rotsblokken en boomstammen. Glad of niet glad. Steil omhoog of steil naar beneden.

Halverwege de route barst ook de hemel weer open. Gelukkig heb ik mijn waterdichte rugzak (online gekocht in de USA toen ik in Curaçao lag) bij me. Daar kunnen we alle telefoons en waardevolle spullen goed in droog houden. De paarden hebben er zin in. Als het even vlak is draven en galopperen we erop los. Nou ja ik dan. Soms trek ik de andere twee erin mee😂😂 Oeps dat is misschien iets te veel. Het is 20 jaar geleden dat ik in Zwitserland op de boerderij van Andrea en Birgit heb leren paardrijden. Dat komt nu goed van pas en valt echt mee. Beetje onstabiel soms als ik in galop ben maar mijn paard lijkt er zin in te hebben. Hij voelt zich blijkbaar ook happy met beide oren vooruit. Af en toe een achterom om te luisteren wat voor vreemde taal aanwijzingen er van zijn rug komen. Een geweldige ervaring. Voor nog geen 15 Euro. Ik had er niet aan moeten denken dat we door deze modderpoel drie uur terug hadden moeten ploeteren in de stromende regen.  De paarden hebben er ogenschijnlijk geen moeite mee en gedragen zich sterk en verzekerd. Na een uurtje rijden, door een prachtig landschap, soms in draf, soms in galop en soms wandelend en klimmend over grote rotsblokken komen we aan op ons begin punt. Aangezien de meeste toeristen via de wandelroutes teruggaan hebben we die gelukkig ook amper gezien. Fantastisch! Een minibus terug naar de poort en de stadsbus zet ons af voor het hotel. We zijn doorweekt van de tropische regenbuien maar zeer voldaan van deze bijzondere dag. Ook zo blij dat ik twee weken geleden nieuwe bergschoenen had gekocht. Al hoewel ze doorweekt zijn van de regen zijn ze me goed bevallen, zijn ze sterk en geven veel steun.

Vrijdag 22 November, 2024 Terugreis naar Abayomi

Na een ontbijtje en koffie speelt de eigenaar taxi chauffeur en brengt ons naar Santa Marta met zijn auto. Super want nu kunnen we ook even naar de geldautomaat en de supermarkt. Zo slaan we drie vliegen in één klap. We hebben gelijk boodschappen voor de komende dagen op de boot. In Puerto Velero is niks en het scheelt dus een hele extra reis naar Barranquilla. Wel moeten we met alle bagage zelf in de bus vanaf Santa Marta. Twee boodschappen tassen vol, twee koffers, een rugzak en nog twee dag rugzakjes. We nemen voor 4 personen plek in de bus maar alles gaat mee. Dat wordt wel een issue in Puerto Velero als we daar aan de hoofdweg afgezet worden. Met de brommer taxi gaat hem niet worden. Ik app Luis, de manager van de jachthaven en vraag of hij een auto kan regelen om ons op te halen bij de weg. Ik zit voor in de bus en als we wegrijden komt er onheilspellend geluid bij het linker voorwiel vandaan. De chauffeur zegt “Geen probleem”. Nog 3 uur in de bus. We maken een paar tussenstops voor plas pauzes en om 1430 zijn we in Barranquilla. Via de app laat Luis weten dat hij ons kan oppikken bij het busstation. Dat is helemaal super want we keken erg op tegen het stuk over de modderige weg met al onze bagage op een aantal bommers. Hij pikt ons binnen 10 minuten na aankomst vop het bus station op met zijn grote airconditioned SUV. Super de luxe. Voor de steiger zet hij ons af. Daar ligt ook de nieuwe dinghy!!! Yeh. Snel brengen we de boodschappen aan boord. Leggen de gehakt en andere spullen in de koelkast. Rick en Karien halen hun tassen leeg om er zeker van te zijn dat er geen insecten of kakkerlakken in zitten.

Dat is weer het voordeel van de drybag. Die staat overal rechtop en is glad. Weinig kans dat er iets inkomt. We verzamelen de was en brengen die bij de wasserette. Die gaan ze morgenochtend gelijk doen voor ons. Top! Het is tijd om de dinghy uit te pakken. Zo nieuwsgierig! We hebben nog een uur voor het donker wordt. Het stikt helaas van de muggen op het strandje. Rick haalt eerst de muggen 🦟 spray. Samen pakken we hem uit en blazen de boot op. De pomp zit er gelukkig bij. Prachtig nieuw. Een kostbaar nieuw bezit.

Ik roei de dinghy naar de boot. De motor hangen we er in Cartagena wel achter. Hij is een stuk zwaarder dan de oude maar ook zoveel stabieler en met een vlakke binnen bodem. Helemaal blij. We halen de boot samen aan dek en nemen een biertje. Dan nodigen Rick en Karien me uit om in het restaurantje uit eten te gaan. Helemaal fantastische. Ik ben erg blij dat ik een weekje met ze mee mocht. We genieten van een lekker etentje. Om 2100 lopen we terug naar de boot. We zijn best moe en strijken meer in onze hutten. Er staat weinig wind dus ook hier in de kuip aan boord veel muggen. De luiken dicht en grote fan vol aan.

Zaterdag 23 November, 2024 Onderwaterschip schoonmaken

Na een ontbijtje en koffie gaan we de boot klaar maken voor vertrek. De was hebben we gisterenavond nog bij de wasserette gebracht. Zo kunnen Rick en Karien ook hun kleren lekker even wassen en zijn we zeker dat er geen kakkerlak eitjes aan boord komen. We gaan vandaag eerst het onderwaterschip en de schroef schoon maken.

Na 10 dagen hier in de have gelegen te hebben gaat het aardig aangroeien. Ook liggen we straks in Cartagena in de baai waar het water vies is en zwemmen geen optie. Rick doet met de snorkel de boven rand en ik met de duikslang de rest. Nou ja bijna alles dus Hahaha. Rick blijkt nog niet zo’n geoefende snorkelaar. Hij heeft er wat moeite mee en vindt het een zware klus. De schroef is al zodanig aangegroeid dat ik veel moeite moet doen om de schroefbladen soepeltjes te laten ronddraaien. Na een 20 minuten ziet hij er als nieuw uit en draaien de bladen weer heel netjes. Dan de rest van het onderwaterschip. Als na een uur de fles blijkt leeg te zijn kom ik even boven. Rick zit al een tijdje vermoeit op de boot. Hahaha. Dat is een zwaardere klus dan hij dacht. Het leven van een cruiser. Rick en Karien gaan even naar het zwembad bij het hotel en halen de was op. Ik sluit de tweede fles perslucht aan en ga verder met het onderwaterschip. Na nog 40 minuten ziet alles er weer mooi schoon uit. Ondertussen is het al middag. Dan even de extra lijnen en stootwielen alvast weghalen nu ze droog zijn. Er staat weinig wind en we liggen nu rustig in de haven. Ook bewonder ik mijn nieuwe dinghy nog 10 keer. Mooi he? Ik leg alvast de brandstofslang van de buitenboordmotor in de dubbele bodem. Netjes weggewerkt. Die lig nu ook niet meer in de weg zoals bij de oude dinghy.  Tegen de avond komen Frederique en Martine van de andere Amel Super Maramu 2000 even langs. Hij had op een site gezien dat er bij mij een bijzondere verbouwing van de navigatiehoek had gedaan. Dit is een grote aanpassing geweest die de vorige eigenaar heeft gedaan. De navigatiehoek ziet er nu bijna net zo mooi uit als op de Amel 54. En de ramen in de romp zijn ook custom made. Dat hebben slechte twee Super Maramu’s. Net zoals de 54. Het is een gezellige avond. Als ze weer naar hun boot gaan maken Karien en Rick een heerlijke maaltijd.  Die wordt zeer gewaardeerd. We gaan vroeg slapen want morgen varen we naar Cartagena. De wind voorspellingen zijn echter ongunstig. Het zal een dagje op de motoren worden waarschijnlijk. Als we mazzel hebben kunnen we echter nog een beetje zeilen. De rest van de week ziet er nog slechter uit. Met nog minder of zelfs wind tegen. In Cartagena wacht de nieuwe bemanning dus morgen is toch de beste optie.

Zondag 24 November Naar Cartagena

Vandaag staan we vroeg op, om 0530. Bij daglicht willen we vertrekken. Eerst de extra lijnen die nog over zijn aan bakboord weghalen. Dek nog een keer afspuiten en koffiezetten. Net z’n drieën gaat het redelijk snel. Rick en Karien zijn geen zeilers dus ik moet alles uitleggen. Het is wel lastig om alle termen zo snel uit te leggen. Dit is de zoveelste keer in een paar maanden met nieuwe bemanning. Ze willen graag leren maar ik merk aan mezelf dat het me veel moeite kost om alles voor een dag weer uit te leggen. De volgende bemanningsleden staan in Cartagena ook al weer te dringen. Kan ik weer op nieuw beginnen. Zou fijn zijn als ze een paar maanden aan boord blijven😊 Bij de laatste lijnen laat Rick de anker meerlijn vallen en ik de laatste achterlijn. De weinige wind staat goed en we drijven zo de box uit. Heel netjes samen gedaan. Erg fijn om zoveel hulp te krijgen van Rick en Karien.

Door de boeien route varen we naar zee. Tegen de voorspellingen in staat er een prachtig windje. Dat is een hele opsteker. Nu kunnen we voorlopig lekker zeilen. Voor Rick en Karien ook veel leuker.  Voor de wind. We moeten eerst nog wel alle lijnen voor de passaat bomen tevoorschijn halen. Beetje meer werk. Dan zetten we de bomen, de genua en zelfs de ballooner. Een prachtig gezicht. En we lopen heel goed. 6.5 tot 7.5 knopen. Karien maakt een heerlijk ontbijtje. Dan is het tijd voor de Formule 1. GP van Las Vegas. Max start op de 3de start rij maar weet zich gedurende de race naar voren te werken. Zijn directe concurrent Noris is in geen velden of wegen te bekennen. Een prachtige en spannende wedstrijd waar veel in gebeurd door het hele veld. Uiteindelijk eindigt Max als 4de maar el als Kampioen van dit GP seizoen! Met nog twee races te gaan kan Noris hem niet meer inhalen.

Tegen de middag valt de wind weg zoals voorspeld. Motor bij. Kunnen we de accu’s laden. Met de nu werkende dynamo😊 We maken de drinkwater tank vol voor we in Cartagena aankomen. Daar is het in de baai zelfs te vies om te zwemmen. Er zijn zelfs een paar dolfijnen tijdens deze zeiltocht. En veel drijfhout die van de rivieren afkomt. Soms hele boomstammen. Als ik even in de machinekamer ben hoor ik een luide klap. We varen tegen een boom aan.  Gelukkig blijkt er op het eerste gezicht niets beschadigd. Ik had gevraagd of Rick en Karien mee uitkijk wilden houden maar ik had het niet duidelijk genoeg uitgelegd denk ik. We spreken af dat we ieder een uurtje uitkijk houden zodat de ander wat anders kan doen. Dat werkt goed. Ook trouwens geen bomen meer tegengekomen. Victor en Paloma zijn met Alendoy ook vroeg  naar Cartagena vertrokken. Een uurtje eerder dan wij. We hebben contact via de VHF. Er is een kleine doorgang in de baai van Cartagena waardoor we 2 uur zouden kunnen afsnijden. De diepte op de drempel is echter erg klein. Er zou 2.9 m staan, 50 cm onder de kiel. Victor wil het wel proberen. Uiteindelijk blijkt hij nog 60 cm onder de kiel te hebben en het is opkomend tij. Dat moet genoeg zijn. Het is spannend maar er liggen netjes twee vaargeul boeien op de drempel. We naderen onder zeil en de motor bij. De drempel blijkt er iets eerder te zijn maar is snel gepasseerd, zonder problemen.  De onderwatermuur/ drempel is rond 1700 door de Spanjaarden neergelegd als onderdeel van hun verdediging van de baai van Boca Grande. Een mooi verhaal . We varen de baai van Cartagena in.

Een indrukwekkende skyline. Ertussen ligt de oude ommuurde stad. Echt een mooie ervaring om zo binnen te varen. We gaan ten anker net voor sv Cornelia van de Zweed Henrik. Hij is er nog. Het is erg druk op het water in de baai. Het is zondag en het lijkt of alle party boten de haven uitgevaren zijn. En overal natuurlijke harde Zuid Amerikaanse muziek en veel golven. Ach zal doordeweeks wel rustiger zijn. Het is de laatste dagen erg warm aan boord. Met een ventilator is het goed te doen maar Rick en Karien zijn er niet aan gewend. Ze willen toch liever vanavond nog naar een hotelletje met airco😊. Ook omdat ze dan morgen weer verder kunnen met hun trektocht door Colombia. Een boot vinden ze leuk voor een paar uurtjes maar het land lokt😊 Ze hebben nog 10 dagen. Rick helpt me om de nieuwe dinghy in het water te gooien. Daarna hangen we de zware 15 pk motor erachter. De brandstoftank past maar net in de locker voor. Met wat moeite gaat hij er gelukkig toch in. Even bootje testen. Waanzinnig! Wat een heerlijke dinghy. Hij komt goed in plane, We maken een paar rondjes en gaan even langs bij Henrik. Karien heeft ondertussen de spullen ingepakt. Na nog wat foto’s uitgewisseld te hebben breng ik ze aan de wal. Het waren 10 hele leuke dagen. Erg fijn om met hen samen een stukje van Colombia te zien. En leuk voor ze dat ze een dagje mee konden varen. Jammer dat we niet wat meer tijd hadden om alles rustig uit te leggen. De tijd was gewoon te kort daarvoor. Ik ben ze dankbaar voor de hulp die ze hebben geboden. Een welkomen steun. De dinghy voelt echt heel luxe vergeleken met de oude. Een mooie vlakke binnen bodem. Veel stabieler en ruimer. Top. Ik ben er erg blij mee.

Hij ziet er tussen de andere dinghy’s aan het dock wel erg nieuw uit. Snel een grote sterke ketting en slot kopen. Zeker voor hier in Cartagena.  Op de terugweg naar de boot ga ik even langs bij Victor en Paloma. Even een biertje en dan aan het werk. Veel te doen voor de nieuwe bemanning morgen komt. Weer beddengoed vervangen en wc’s schoonmaken. Aan dek is alles ook weer zout. De wanden binnen Een doekje voer de wanden binnen. Zo blijven we wel bezig. Het lijkt net een hotel. Ik hoop dat nieuwe bemanning er zin in heeft en de lasten wat kunnen verlichten. Ik kijk er naar uit. Morgen aan boord  eerst even settlen en tot rust komen van de reis. Wat sightseeing en dan de boot bevoorraden voor de lange reis langs de eilanden voor de kust van Cartagena en de eilanden van San Blas. Dat en meer in een volgende blog. Ik hoop dat jullie er weer van genoten hebben. Leuk als jullie een opmerking achterlaten onder aan deze blog. Net even voorbij de previews van de andere blogs scrollen

Later xoxo